Ελευθεροτυπία (27 Δεκεμβρίου 2003)
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2003/12_27.htm
Παντοδύναμη η Νέα Τάξη;
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, που ήλθαν να στεφανώσουν τη «νίκη» της υπερεθνικής ελίτ μετά την ανατροπή των καθεστώτων στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, δημιουργούν μια εικόνα παντοδυναμίας που θέτουν σε πολλούς ερωτηματικά ως προς το εφικτό οποιασδήποτε αντίστασης εναντίον της. Έτσι, τη σύλληψη και δημόσια διαπόμπευση του Σαντάμ, ακολούθησε η «εθελούσια» παράδοση άνευ όρων του τ. «αντάρτη» Καντάφι, ενώ, συγχρόνως, ακόμη και το φονταμενταλιστικό καθεστώς στο Ιράν φαίνεται ότι προσαρμόζεται στη Νέα Τάξη αποδεχόμενο άνευ όρων τις επιθεωρήσεις των πυρηνικών του προγραμμάτων. Τέλος, η Ε.Ε. ήδη οργανώνει επανάληψη της επιτυχούς προσπάθειας στο Ιράν και στη Συρία, με σκοπό να επαναφέρει τη Συριακή ελίτ στο «μαντρί» ― εξέλιξη που δεν φαίνεται ότι αποκρούει η τελευταία.
Παράλληλα, ενώ το ένα μετά το άλλο τα κράτη-παρίες δηλώνουν την υποταγή τους στη Νέα Τάξη, το Σιωνιστικό καθεστώς του Ισραήλ ενισχύει συνεχώς τη στρατιωτική υπεροπλία του. Έτσι, σήμερα εξοπλίζει τον στόλο των υποβρύχιων του με πυρηνικό οπλικό σύστημα[1] αποκτώντας τη δύναμη να κτυπήσει οποιοδήποτε από τα γειτονικά Αραβικά κράτη (ή και αυτά της Μεσογείου σαν την… ισχυρή Ελλάδα) που θεωρεί ότι περιθάλπουν τρομοκράτες ― πράγμα που, όπως δήλωσε πρόσφατα η Σιωνιστική ελίτ, τα καθιστά «νόμιμους στόχους». Και αυτό, τη στιγμή που ήδη τo Ισραήλ είναι η μόνη πυρηνική δύναμη στη περιοχή και με 200 περίπου πυρηνικές κεφαλές θεωρείται η πέμπτη πυρηνική δύναμη στον κόσμο, ενώ ακόμη και το Αμερικανικό Κογκρέσο παραδέχεται την Ισραηλινή κατοχή χημικών και βιολογικών όπλων μαζικής καταστροφής. Φυσικά, η υπερεθνική ελίτ θεωρεί απόλυτα φυσιολογική τη κατοχή όπλων μαζικής καταστροφής από τη Σιωνιστική ελίτ, παρά το γεγονός ότι δεν είχε κανένα δισταγμό να ματοκυλίσει τον Ιρακινό λαό για την υποτιθέμενη κατοχή παρόμοιων όπλων από την ελίτ του.
Είναι λοιπόν γεγονός ότι σήμερα καμία ελίτ δεν είναι ασφαλής αν δεν δώσει γη και ύδωρ στην υπερεθνική ελίτ. Κανένα καθεστώς «ταραξίας» δεν μπορεί να επιβιώσει τη συντριπτική υπεροπλία της. Κάθε ελίτ που θα τολμήσει να αμφισβητήσει την υπερεθνική ελίτ και τη Νέα Τάξη αντιμετωπίζει σήμερα από τον οικονομικό αποκλεισμό και το εμπάργκο μέχρι την ωμή συντριπτική βία και τη δημόσια διαπόμπευση της. Αυτό άλλωστε έδειξε το «μάθημα Σανταμ» που βασικό παραλήπτη είχε τις ελίτ, ιδιαίτερα στα καθεστώτα που ακόμη δεν έχουν ενσωματωθεί πλήρως στη Νέα Τάξη (Ιράν, Συρία, Β. Κορέα κ.λπ.).
Εάν όμως το εμπάργκο και η ωμή στρατιωτική βία είναι τα μέσα επιβολής της Νέας Τάξης για καθεστώτα που δεν έχουν ακόμη ενταχθεί πλήρως στη Νέα Τάξη, για τα καθεστώτα που είναι ήδη ενσωματωμένα στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς αρκούν οι αυτόματοι μηχανισμοί του συστήματος των ανοικτών και ελευθέρων αγορών που έχουν καθιερωθεί παντού. Όταν ακόμη και η Γερμανική κυβερνητική συμμαχία των σοσιαλδημοκρατών και Πράσινων αναγκάστηκε πρόσφατα να πάρει δραστικά μέτρα υπονόμευσης του γνωστού ως μοντέλου της «κοινωνικής αγοράς», το οποίο προβαλλόταν ως ο «καλός» καπιταλισμός σε αντίθεση με τον «κακό» Αγγλοσαξονικό που έχει επικρατήσει, η αιτία δεν ήταν η διαφθορά των κυβερνητικών κομμάτων. Η αιτία είναι ο μονόδρομος τον οποίο έχουν επιβάλλει οι ανοικτές και ελεύθερες αγορές στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς που έχουν οδηγήσει σε κρίση το Γερμανικό μοντέλο. Γι’ αυτό και είναι ουτοπικά τα ρεφορμιστικά αιτήματα που προβάλλει το τμήμα του κινήματος αντιπαγκοσμιοποίησης που ελέγχεται από το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, το οποίο ουσιαστικά απαιτεί από την κεντρική εξουσία να πάρει μέτρα για να ελέγξει τις υπερεθνικές επιχειρήσεις. Όμως, στο μεν εθνικό επίπεδο, καμία ελίτ δεν μπορεί να διακινδυνεύσει την οικονομική κρίση που θα προκαλέσει η αναπόφευκτη φυγή κεφαλαίου στην οποία θα οδηγήσει η λήψη ριζοσπαστικών μέτρων κατά των πολυεθνικών, για την προστασία της εργασίας και του περιβάλλοντος. Στο δε υπερεθνικό επίπεδο, η υπερεθνική ελίτ δεν έχει βέβαια κανένα λόγο να υποχωρήσει σε παρόμοιες πιέσεις από τα κάτω, όπως άλλωστε δείχνει καθημερινά η κυνική αδιαφορία της για τη κοινή γνώμη (προς δόξα της «δημοκρατίας»), από το Ιράκ μέχρι τα μεταλλαγμένα.
Όμως, ενώ πράγματι κάθε ελίτ σήμερα έχει πολλούς λόγους να τρέμει την δύναμη της υπερεθνικής ελίτ δεν συμβαίνει το ίδιο με τα λαϊκά κινήματα. Σήμερα, ακόμη περισσότερο από ο,τι στο παρελθόν, μόνο ένα λαϊκό κίνημα από κάτω μπορεί ν’ αντισταθεί στη Νέα Τάξη διότι, όπως περίτρανα δείχνει η λαϊκή αντίσταση στο Ιράκ, μόνο τη λαϊκή αντίσταση από τα κάτω υπολογίζει η υπερεθνική ελίτ. Γι' αυτό και η ίδια έχει βαφτίσει τρομοκρατία κάθε απελευθερωτικό αγώνα ακόμη και αυτόν των Παλαιστίνιων κατά των Σιωνιστών. Γι’ αυτό και τη στιγμή αυτή αλλάζουν άρδην τα επιτελικά σχέδια τόσο των ΗΠΑ όσο και της Βρετανίας, οι οποίες απαρτίζουν τον στρατιωτικό βραχίονα της υπερεθνικής ελίτ, για να αντιμετωπίσουν όχι πια κανονικούς στρατούς, όπως στο παρελθόν, αλλά τη διάσπαρτη λαϊκή αντίσταση που βαφτίζει «τρομοκρατία».
Παρόλα αυτά, δεν λείπουν τα φερέφωνα της προπαγάνδας της υπερεθνικής ελίτ, τα οποία, αφού υποστήριξαν όλους τους πόλεμους της ελίτ αυτής μέχρι σήμερα (εκτός ίσως από την εισβολή στο Ιράκ όπου κάποιοι πήραν το μέρος του «προοδευτικού» τμήματος της το οποίο, ως γνωστόν, διαφώνησε για το μοίρασμα της λείας), δεν διστάζουν τώρα να ταυτίσουν με την «τρομοκρατία» κάθε ριζοσπαστική ανάλυση της συστημικής βίας και της συνακόλουθης αντιβίας. Έτσι, έφθασαν να ταυτίζουν με τη δημοκρατία τη σημερινή «δημοκρατία», την οποία ήπια ο Καστοριάδης είχε χαρακτηρίσει φιλελεύθερη ολιγαρχία, πολύ πριν αυτή να καταλήξει στα Γκουαντάναμο και τους τρομονόμους της, οπότε έπαψε να είναι ακόμη και φιλελεύθερη! Και αυτό διότι, σε μια ένδειξη προφανούς πνευματικής αναπηρίας, αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η πραγματικά προοδευτική θέση δεν είναι η ταύτιση ούτε με αυτό που περνά για δημοκρατία σήμερα, ούτε με τη συνακόλουθη τρομοκρατία, αλλά με μια πραγματική περιεκτική δημοκρατία όπου, εξ ορισμού, δεν θα έχει θέση ούτε η πολιτική βία ούτε και η αντιβία…
[1] Peter Beaumont & Conal Urquhart, The Observer (12/10/2003).