Ελευθεροτυπία (21 Ιανουαρίου 2006)
Ποιοι θέλουν την εθνοκάθαρση στην Παλαιστίνη
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Το περασμένο άρθρο μου, το οποίο υιοθετούσε για λύση στο Παλαιστινιακό το αίτημα προοδευτικών Εβραίων και Παλαιστίνιων για ένα ενιαίο πολυπολιτισμικο κράτος ―σαν πρώτο βήμα για μια μελλοντική δημοκρατική συνομοσπονδία των λαών― ήδη προκάλεσε αντιδράσεις. Έτσι, υποστηρικτής των Σιωνιστικών κύκλων δεν διστάζει να υιοθετεί ανοικτά την «ειρηνική» εθνοκάθαρση για χάρη του «καθαρού» Εβραϊκού κράτους (βλ. επιστολή Δαυίδ Μωϋσή). Θα άξιζε λοιπόν να εξετάσουμε, στον περιορισμένο χώρο της στήλης, την επιστολή αυτή καθώς και την υποστήριξη της εθνοκάθαρσης ―που ιστορικά μόνο δεινά επιφύλαξε όπου εφαρμόστηκε― χρησιμοποιώντας κυρίως Εβραϊκές πηγές ώστε να μην είναι εύκολη η χρήση της ταμπέλας του αντισημιτισμού που πρόθυμα οι Σιωνιστές κολλούν σε κάθε επικριτή τους, ακόμη και τον διάσημο Εβραίο αρχιμουσικό Μπάρενμποιμ (Daniel Barenboim) !
Ο επικριτής μου προσπερνά αρχικά τις «συνήθεις κατηγορίες για ρατσισμό, απαρτχάιντ, ‘εθνοκάθαρση’ και τη νέα αστήριχτη αναφορά σε ‘σφαγή’ των Παλαιστίνιων». Όμως, ο ρατσιστικός χαρακτήρας του Σιωνιστικού Ισραήλ προκύπτει αβίαστα από το γεγονός ότι θεμελιώνεται στην παντοειδή ενίσχυση των απανταχού Εβραίων να εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη και την παράλληλη απαγόρευση της επανόδου των εκατομμυρίων Παλαιστίνιων που έγιναν πρόσφυγες με την εθνοκάθαρση που ακολούθησε την ίδρυση του Ισραήλ. Ακόμη, το καθεστώς άτυπου απαρτχάιντ που έχει υιοθετηθεί είναι τεκμηριωμένο από πολλές έρευνες οι οποίες δείχνουν ότι η Παλαιστινιακή μειονότητα στο Ισραήλ «για δεκαετίες στερείται κάθε ισότιμης μεταχείρισης στην υγεία, την εκπαίδευση, τη στέγαση και τη κατοχή γης, αποκλειστικά γιατί δεν είναι Εβραϊκής καταγωγής».[1] Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι, μετά από επίσκεψη στη περιοχή, ο Νοτιοαφρικανος αρχιεπίσκοπος Tutu (Archbishop Desmond Tutu) περιέγραψε την κατάσταση των υπό κατοχή Παλαιστίνιων ως χειρότερη από το απαρτχάιντ! Ούτε είναι περίεργο ότι η Ένωση των Βρετανών Πανεπιστημιακών, στο περσινό ετήσιο συνέδριο, πέρασε ψήφισμα για το μποϊκοτάρισμα Ισραηλινών πανεπιστημίων, λόγω της συνενοχής τους στο Ισραηλινό σύστημα απαρτχάιντ. Το μποϊκοτάρισμα (που ανετράπη από μεταγενέστερη ειδική συνεδρίαση επί του θέματος μετά από γενική κινητοποίηση του Σιωνιστικού λόμπι) υποστήριζαν προοδευτικοί Εβραίοι διανοητές μεταξύ των οποίων η Jacqueline Rose, συγγραφέας βιβλίου για τον Σιωνισμό[2] και απόγονος θυμάτων του Ολοκαυτώματος, που δεν διστάζει να βρίσκει ομοιότητες μεταξύ της Ισραηλινής μεταχείρισης των Παλαιστίνιων και της ναζιστικής μεταχείρισης των Εβραίων.
Τέλος, όσον αφορά την «αστήριχτη» σφαγή των Παλαιστίνιων, προφανώς αποτελούν «μύθο» για τον επικριτή μου οι τουλάχιστον 50 σφαγές αμάχων από τις ισραηλινές δυνάμεις, με αποκορύφωμα αυτή του Ντέιρ Γιασίν τον Απρίλη του 1948,[3] καθώς και οι σφαγές που ακολούθησαν: από αυτή στην Qibya το 1953 και τη Sabra και Shatila το 1982 (με την έμμεση σύμπραξη των Ισραηλινών), μέχρι την Τζανιν (Jenin) το 2002![4] Προσπερνώντας τις αφέλειες(;) του κ. Μωυση για «την οριακά συνωμοσιολογική κοσμοθεωρία» μου όσον αφορά την υπερεθνική ελιτ ―όταν είναι γνωστό ότι η μεν θεωρία της υπερεθνικής ελιτ δεν έχει καμία σχέση με συνωμοσίες αλλά με την ταξική δομή της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς,[5] ενώ η δήθεν «σύγκρουση πολιτισμών» που υιοθετεί ο επικριτής μου (όπως και όλοι οι κατά Τσόμσκι «κομισάριοι του συστήματος») αποτελεί απλώς την επίσημη ιδεολογία της Νέας Τάξης― ας έλθουμε στην λύση του ενός κράτους που απορρίπτει ο επικριτής μου με το δήθεν ρεαλιστικό επιχείρημα ότι είναι «εξωγήινη».
Στη πραγματικότητα, όπως υποστηρίζει ο Adam Shatz,[6] πάντα υπήρχε μια κοσμική αντί-εθνικιστική και αντι-Σιωνιστικη παράδοση ―στην οποία ανήκαν σημαίνοντα στελέχη της Εβραϊκής Αριστεράς, από την Χανα Αρεντ (Hannah Arendt) μέχρι τον Ισαάκ Ντωυτσερ (Isaac Deutscher)― που υποστήριζε ένα ενιαίο κράτος από δυο έθνη, ως τη βάση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας αμοιβαίου σεβασμού. Ο επικριτής μου επικαλείται την Επιτροπή Πιλ (Peel Commission) κ.λπ. για την απόρριψη του ενιαίου κράτους, «ξεχνώντας» την καταδίκη από την Χανα Αρεντ της Βρετανικής στρατηγικής για την παρεμπόδιση μιας ειρηνικής λύσης μεταξύ Εβραίων και Αράβων.[7] Η στρατηγικη αυτή, όπως υποστηρίζει ο σημαντικός Εβραίος ιστορικός Norman Rose, ήδη από τον καιρό της Διακήρυξης του Μπάλφουρ (The Balfour Declaration) έβλεπε ένα Σιωνιστικό κράτος σαν Βρετανικό προπύργιο στη Μ. Ανατολή για τον έλεγχο της Διώρυγας του Σουέζ.[8] O σεβασμός άλλωστε που δείχνει ο επικριτής μου στην απόφαση του ΟΗΕ για την ίδρυση του Σιωνιστικού κράτους δεν επεκτείνεται στις δεκάδες κατοπινές αποφάσεις του ΟΗΕ που καταδίκαζαν την συνεχή επέκταση του Σιωνιστικού κράτους (τις οποίες αυτό αγνοούσε!), που ήδη από το 1948 είχε καταλάβει 23% περισσότερη γη από αυτή που του είχε παραχωρηθεί, ενώ το 2000, χάρη στις απαλλοτριώσεις η «εξαγορές» γης, οι Σιωνιστές κατείχαν 90% της ιστορικής Παλαιστίνης ―από το οποίο σήμερα υπόσχονται να παραδώσουν στους Παλαιστίνιους περίπου ένα 12%!
Την ίδια ιστορική παράδοση υποστηρίζουν σήμερα οι «μετα-Σιωνιστές» Εβραίοι, καθώς και κάποια Παλαιστινιακά ρεύματα, όπως ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο. Για όλους αυτούς, οι λαοί μπορούν να ζουν ειρηνικά χωρίς να χρειάζονται «εθνοκαθαρσεις». Οι Γιουγκοσλάβοι αλλά και οι Ιρακινοί (συμπεριλαμβανόμενων των Εβραίων Ιρακινών!) πράγματι ζούσαν αρμονικά, μέχρις ότου η Νέα Τάξη να χρησιμοποιήσει κάποια εθνικιστικά η φονταμενταλιστικα ρεύματα για να τους χωρίσει. Αυτό επιβεβαιώνει και η στοιχειώδης γνώση της Ιστορίας που δείχνει ότι Άραβες και Εβραίοι συζούσαν αρμονικά στη Μεσόγειο όταν ανθούσε το Αραβικό έθνος[9] και ότι οι ανόητες θρησκευτικές διαφορές δεν εμπόδιζαν Εβραίους, Χριστιανούς κ.α. να συζούν αρμονικά στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Ούτε βέβαια τα εκατομμύρια Εβραίων έχουν πρόβλημα να συζούν (και ευδοκιμούν) με άλλους λαούς στις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη. H λύση των δυο κρατών σήμερα φαίνεται όλο και περισσότερο αποτυχημένη και καταστροφική, με το τοίχος του απαρτχάιντ και τους Σιωνιστικούς εποικισμούς να επεκτείνονται καθημερινά και, αναπόφευκτα, να οδηγούν σε ένα εθνικά καθαρό «μείζον Ισραήλ» και ένα Παλαιστινιακό Μπαντουσταν.[10]
[1] Βλ. το άρθρο των Νοτιοαφρικανων Ronnie Kasrils and Victoria Brittain, The Guardian (25/5/2005) και τα διαφωτιστικά άρθρα του Ισραηλινού δημοσιογράφου Meron Rapoport, Le Monde diplomatique (Φεβρ. 2004).
[2] Jacqueline Rose, The Question of Zion (Princeton University Press, 2005).
[3] Βλ. Andy Beckett, "It's water on stone - in the end the stone wears out," The Guardian (12/12/2002) για αναφορά στην καταδίκη της σφαγής από δεκάδες προοδευτικούς Εβραίους (μεταξύ των οποίων οι Αϊνστάιν / Albert Einstein και Χανα Αρεντ / Hannah Arendt) σε γράμμα τους στους New York Times το 1948. Retrieved 21/02/2014.
[4] Amnon Κapeliouk, Le Monde diplomatique (Μάης 2002).
[5] Τ. Φωτόπουλος, Η Πολυδιάστατη Κρίση και η Περιεκτική Δημοκρατία (Γόρδιος, 2005), κεφ. 3.
[6] Ο Shatz είναι φιλολογικός διευθυντής του Αμερικανικού προοδευτικού περιοδικού The Nation.
[7] Hannah Arendt, The Jew as Pariah "Peace or Armistice in the Near East?" (1950)
[8] Βλ. “The birth of modern Israel”, The Independent (26/05/2005). Retrieved 21/02/2014.
[9] John Rose, The Myths of Zionism (Pluto Press, 2005). ISBN-10: 0745320554, ISBN-13: 978-0745320557. Retrieved 21/02/2014.