Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΙΤ

Η ανάγκη για άμεση έξοδο από την ΕΕ και για μια αυτοδύναμη Οικονομία

εκδόσεις Γόρδιος, Νοέμβριος 2010, σελ. 412, ISBN: 960-6826-18-Χ, ISBN 13: 978-960-6826-18-4


Σαν Επίλογος   

Από τη στιγμή που άρχισα να γράφω το βιβλίο αυτόδηλαδή τη στιγμή που ξεσπούσε η δήθεν «ξαφνική» κρίση πριν μερικούς μήνες, η οποία έδωσε τη δυνατότητα στις ντόπιες ελίτ, σε αγαστή σύμπνοια με τις ξένες, να αρχίσουν την υλοποίηση ενός ολοκληρωμένου προγράμματος για την πλήρη ενσωμάτωση της χώρας (πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά) στη Νέα Διεθνή Τάξη— μέχρι σήμερα, σημειώθηκαν σημαντικές αλλαγές τόσο στο διεθνές όσο και στο εσωτερικό επίπεδο. Οι αλλαγές όμως αυτές, αν ερμηνευθούν σωστά, όχι μόνο δεν αναιρούν στο παραμικρό τα συμπεράσματα του βιβλίου αυτού, αλλά αντίθετα τα επιβεβαιώνουν απόλυτα.

Στο διεθνές επίπεδο, το Ελληνικό παράδειγμα, που με μια έννοια ήταν από την αρχή «πιλοτικό» για την υπερεθνική ελίτ, ήδη άρχισε να εφαρμόζεται στη Βρετανία αλλά και τη Γαλλία.  Οι μαζικές περικοπές των δημοσίων δαπανών που επιβάλλουν οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ στη Βρετανία σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, δήθεν για τη σωτηρία της χώρας από την χρεοκοπία, στην πραγματικότητα έχουν μοναδικό στόχο να εξαναγκάσουν τα λαϊκά στρώματα να πληρώσουν τις μαζικές ζημιές του Τραπεζικού τομέα από τη χρηματοπιστωτική κρίση. Μια κρίση, που κτύπησε ιδιαίτερα το «Σίτυ» του Λονδίνου, ως το κέντρο της χρηματοπιστωτικής «φούσκας» στην Ευρώπη, εφόσον οι Βρετανοί σοσιαλφιλελεύθεροι και νεοφιλελεύθεροι ήδη υπονόμευσαν αποτελεσματικά τα τελευταία 30 χρόνια την παραγωγική δομή της Βρετανίας και «έβαλαν όλα τα αυγά» τους στο καλάθι της χρηματοπιστωτικής «ανάπτυξης», περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη Ευρωπαϊκή ελίτ.

Ανάλογα στη Γαλλία, οι περικοπές των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων ξεσήκωσαν ένα κύμα λαϊκής οργής το οποίο ξεσκέπασε το είδος «δημοκρατίας» που επικρατεί σήμερα στη δύση, όπου μόνο με την συστηματική εκστρατεία εξαπάτησης των ΜΜΕ και τη κρατική βία καταπνίγεται η αντίσταση. Είναι φανερό ότι τα μέτρα αυτά είναι μόνο το πρώτο βήμα, σε μια ανάλογη εκστρατεία των ντόπιων ελίτ με αυτή των ελληνικών, να ενσωματώσουν τη γαλλική οικονομία πλήρως στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, εφόσον στη Γαλλία εξακολουθούν να επιβιώνουνχάρη στην παραδοσιακή μαχητικότητα των λαϊκών στρωμάτων κοινωνικές κατακτήσεις που έχουν καταργηθεί από καιρό στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Όμως, οι ελίτ μόνο αυτή την αντίσταση τρέμουν, όπως γίνεται φανερό και από πρόσφατο αποκαλυπτικό άρθρο των Financial Times[1]  που... οικτίρει τον γαλλικό λαό γιατί δεν έβαλε μυαλό όπως ο ελληνικός και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μόνο αν οι αγορές χρησιμοποιήσουν ανάλογο φάρμακο όπως στην Ελλάδα, και προκαλέσουν και εκεί μια «ξαφνική» κρίση σαν τη δική μας, θα πεισθούν οι Γάλλοι για τη σοφία του Θατσερικού αποφθέγματος, που αγκάλιασε και η Χούντα του «Γιωργάκη», ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση».

Στη διεθνή όμως οικονομική σκηνή ανέκυψε τελευταία και ο «διεθνής νομισματικός πόλεμος» που αφορά τις ισοτιμίες των νομισμάτων, κυρίως μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ, με το αμερικανικό κογκρέσο να απειλεί οικονομικές κυρώσεις κατά της Κίνας αν δεν ανατιμήσει το νόμισμά της ώστε να μειωθεί το πελώριο εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ με την Κίνα. Από την άλλη μεριά, η κινεζική «κομουνιστική» ελίτ προειδοποιεί για παγκόσμια οικονομική καταστροφή αν πιεστούν να κάνουν απότομη σημαντική ανατίμηση που θα πλήξει τις κινεζικές εξαγωγές  και τους ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας, οι οποίοι είναι οι μόνοι που συγκρατούν ακόμη τη λαϊκή οργή από την αλματωδώς διογκούμενη ανισότητα μεταξύ των ελάχιστων (αναλογικά) προνομιούχων και των λαϊκών στρωμάτων που ακόμη πιστεύουν στην παλαιά οικονομία (μαζικής ) ανάπτυξης από την  οποία ελπίζουν να ωφεληθούν .

Άλλοι πάλι αναλυτές, Κεϋνσιανής προέλευσης, βλέποντας την ανατολή μιας νέας οικονομίας (επιλεκτικής) ανάπτυξης και ανεργίας, πιστεύουν ότι οι ελίτ πολλών χωρών, ιδιαίτερα στα «θαύματα» του  γεωγραφικού Νότου (Βραζιλία κ.λπ.), θα στραφούν σε κάποιο είδος «προστατευτισμού» —μορφή του οποίου είναι και ο νομισματικός πόλεμος. Οι κινήσεις μάλιστα αυτές ανατροφοδότησαν τις ελπίδες της ρεφορμιστικής Αριστεράς η οποία για άλλη μια φορά «ονειρεύεται σαν τον Καραγκιόζη», ότι όλα αυτά σημαίνουν το τέλος της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (αν, βέβαια, υπήρξε ποτέ, εφόσον κάποιοι ανόητοι σε αυτήν ακόμη και αυτό αμφισβητούν!)

Στην πραγματικότητα, βέβαια, τίποτα από όλα αυτά τα δραματικά δεν πρόκειται να συμβεί, και αν δεν υιοθετήσουν οι λαοί μια διαδικασία αυτοδύναμης ανάπτυξης σαν αυτή που περιέγραψα, ανατρέποντας τις ντόπιες ελίτ που έχουν ενσωματώσει τις χώρες τους στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση θα συνεχίσει να ζει και να βασιλεύει στο απροσδιόριστο μέλλον, όσο θα υπάρχουν πολυεθνικές! Οι συγκρούσεις δηλαδή που παρατηρούνται τελευταία στον νομισματικό τομέα απλά σηματοδοτούν τη μετάβαση από τον παλαιό τύπο οικονομίας ανάπτυξης που βασιζόταν στη μαζική κατανάλωση σε ένα νέο τύπο  που θα στηρίζεται στην ευρεία κατανάλωση των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων, είτε βρίσκονται   στον γεωγραφικό Βορρά ή Νότο (αυτό που ονόμασα «Νέο Βορρά»), ενώ ο παγκόσμιος «Νέος Νότος» (δηλαδή τα λαϊκά στρώματα σε Βορρά και Νότο) καταδικάζονται σε μισθούς και συντάξεις επιβίωσης και το ανάλογο καταναλωτικό επίπεδο, καθώς και σε στοιχειώδεις κοινωνικές υπηρεσίες. Με άλλα λόγια ο «νομισματικός πόλεμος» απλά εκφράζει τις «ωδίνες του τοκετού» του νέου παγκόσμιου μοντέλου ανάπτυξης και τις προσπάθειες των τοπικών πολιτικών ελίτ να εξασφαλίσουν τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα, η κάθε μια για τα δικά της προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, σε αυτό το zero sum game,  δηλαδή το παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος όπου το κέρδος κάποιου είναι η ζημιά ενός άλλου.

Όπως προσπάθησα να δείξω περιληπτικά και στο βιβλίο αυτό, η νεοφιλε- λεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι δομικό φαινόμενο που ανατρέπεται μόνο με την ανατροπή της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς και όχι θέμα «κακών» πολιτικών που εφαρμόζουν κάποιες διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Παρά το γεγονός ότι στη μεταβατική αυτή διαδικασία είναι πιθανό να έχουμε αψιμαχίες μεταξύ της κινεζικής ελίτ κ.λπ. και της υπερεθνικής ελίτ, και κυρίως της αμερικανικής, είναι τέτοια η αλληλεξάρτηση των συμφερόντων τους ώστε ποτέ δεν θα καταλήξουν σε οικονομικό πόλεμο ο οποίος θα απειλήσει την ίδια τη παγκοσμιοποίηση που τρέφει όλες αυτές τις ελίτ και τα σύμμαχα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα. Η σημερινή κινεζική ελίτ, για παράδειγμα, αναδείχθηκε χάρη στις φθηνές εξαγωγές (από θυγατρικές πολυεθνικών κυρίως) στη δύση, με βάση τις οποίες δημιουργήθηκαν εκατομμύρια θέσεις απασχόλησης στη Κίνα αλλά και τεράστια αποθέματα (κυρίως σε δολάρια) που χρηματοδοτούσαν τον αμερικανικό καταναλωτισμό και τα συνακόλουθα ελλείμματα. Μια προστατευτική πολιτική επομένως από τις ΗΠΑ όχι μόνο  θα υπονομεύσει καθοριστικά  το κινεζικό θαύμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται εσωτερικά από άποψη κοινωνικής αναταραχής, αλλά και θα θέσει σε κίνδυνο τον αμερικανικό κυρίως καταναλωτισμό που συντηρεί τις αμερικανικές ελίτ.

Όσον αφορά στο «εσωτερικό μέτωπο», οι ενδείξεις τη στιγμή αυτή είναι ότι τα λαϊκά στρώματα, χωρίς μια ισχυρή παράδοση αυτόνομης δραστηριότητας από τα κάτω που θα ξεπερνούσε τους κομματικούς εγκάθετους , και την αριστερά ανίκανη να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, ώστε να κηρύξει μαζικό αγώνα εναντίον των ληστρικών μέτρων και της ΕΕ/ΟΝΕ,  με στόχο την ανατροπή των πρώτων και την μονομερή έξοδο από τη δεύτερη, φαίνεται  ότι αυτή τη στιγμή μοιρολατρικά δέχονται τη τύχη που τους επιβάλλουν οι ελίτ και επιδίδονται σε ένα αγώνα ατομικής επιβίωσης. Παρά το γεγονός, όμως, της έλλειψης βούλησης για μαζική ενεργό αντίσταση , τίποτα δεν αποκλείει τη πιθανότητα παθητικής αντίστασης στις εκλογές, αρχής γενομένης με τις προσεχείς δημοτικές, (παθητικής, διότι στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία οι ψηφοφόροι είναι απλοί παθητικοί θεατές των πολιτικών δρώμενων) οι οποίες μπορεί να φέρουν σημαντικές ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό, με πιθανές ευρύτερες συνέπειες και στο γενικότερο σκηνικό της Κοινωνικής Πάλης.

Σήμερα, όμως, είναι περισσότερο φανερό παρά ποτέ ότι οι ελίτ είναι αποφασισμένες για όλα, καταφεύγοντας αρχικά στην οικονομική τρομοκρατία, όπως αυτή της απειλής χρεοκοπίας που χρησιμοποίησαν επιτυχώς στην Ελλάδα, και απειλούν να χρησιμοποιήσουν και για λαούς, όπως ο γαλλικός, που ακόμη αντιστέκονται, και στη συνέχεια, αν χρειαστεί, να προσφύγουν στη πλήρη ολοκληρωτικοποίηση της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» τους, διατηρώντας μόνο τα εξωτερικά σύμβολά της. Πράγμα που κάνει περισσότερο σαφές παρά ποτέ  ότι αυτή τη στιγμή ή θα νικήσουν οι ελίτ και οι προνομιούχοι που θα συνεχίσουν να επιβάλλουν τη παγκόσμια ανισότητα και φτώχεια για την πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού, ή τα λαϊκά στρώματα, που θα παλέψουν αρχικά για αυτοδύναμες οικονομίες στη κάθε χώρα και στη συνέχεια για μια νέα Ευρώπη των λαών και των περιφερειών και μια νέα παγκόσμια δημοκρατική τάξη συλλογικής και ατομικής αυτονομίας.  Μέσος δρόμος δεν υπάρχει.


 

[1] Gideon Rachman, “Defiant France ignores the abyss,” Financial Times (18/10/2010).