Ελευθεροτυπία (26 Σεπτέμβρη 2009)
Εκλογές, κρίση και λαϊκή παγίδευση
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Όπως έχω επανειλημμένα τονίσει απο τη στήλη αυτή, η σημερινή κρίση δεν είναι μόνο οικονομική (η ίδια άλλωστε είναι σύμπτωμα χρόνιας κρίσης του συστήματος της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς) αλλά και πολιτική, οικολογική και γενικότερα κοινωνική, είναι δηλαδή μια συστημική πολυδιάστατη κρίση. Στην Ελλάδα, η χρόνια οικονομική κρίση, που εκδηλώνεται μεταπολεμικά με την αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής την οποία επέφερε το άνοιγμα της στην διεθνή αγορά ―διαδικασία που επιτάχυνε και ολοκλήρωσε η ένταξη μας στην Ε.Ε.― συνοδεύεται απο μια αντίστοιχη χρόνια κρίση του πολιτικού συστήματος. Η κρίση αυτή, με το ξέσπασμα της σημερινής χρηματοπιστωτικής κρίσης, έγινε ακόμη οξύτερη και εκδηλώνεται τελευταία με την κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη και τη σημερινή ουσιαστική παραίτηση της κυβέρνησης και προκήρυξη εκλογών, ενόψει της κοινωνικής αναταραχής που αναπόφευκτα θα προκαλέσουν τα μέτρα που απαιτεί να ληφθούν η Ε.Ε. και άλλοι διεθνείς οργανισμοί (ΟΟΣΑ κ.λπ.). Μέτρα, που περιλαμβάνουν δραστικούς περιορισμούς στις δημόσιες δαπάνες (υγεία, κοινωνική ασφάλιση κ.λπ.), «λιτότητα» στους μισθούς και συντάξεις με αυξήσεις το πολύ γύρω στο ύψος του πληθωρισμού κ.ο.κ.
Και αυτό, γιατί η Ελλάδα, στο σημερινό θεσμικό πλαίσιο των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών της ΟΝΕ ―αντίθετα με τις ανοησίες του ΠΑΣΟΚ και της ρεφορμιστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγοι-Πράσινοι κ.α.)― δεν μπορεί να βγει από την κρίση με την τόνωση της ζήτησης και την «πράσινη ανάπτυξη». Κανένα «νοικοκύρεμα» (παλιό Θατσερικό σλόγκαν που σημαίνει πετσόκομμα δημοσίων δαπανών) και «πάταξη της φοροδιαφυγής» (μόνιμο σλόγκαν των δικών μας ελίτ) δεν επαρκεί για τη σημαντική τόνωση της ζήτησης. Ο μόνος επομένως τρόπος για χρηματοδότηση παρόμοιας πολιτικής είναι ο παραπέρα δανεισμός, που τώρα δεν μπορεί να καλυφθεί ούτε με άλλες ιδιωτικοποιήσεις, διότι η ελίτ ήδη ξεπούλησε ό, τι ήταν διαθέσιμο από τη δημόσια περιουσία. Όμως, ο παραπέρα δανεισμός όχι μόνο αντίκειται στην πολιτική της ΟΝΕ αλλά και αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε παραπέρα υποβιβασμό της χώρας στις διεθνείς λίστες των δανειοδοτών και επαχθέστερους όρους δανεισμού, αυξάνοντας τη δυναμική του χρέους. Οι μόνες άλλωστε χώρες που εφάρμοσαν εν μέρει παρόμοια πολιτική στη σημερινή κρίση είναι οι ΗΠΑ και η Βρετανία. Όχι τυχαία, και οι δύο έχουν δικό τους νόμισμα, πράγμα που σημαίνει ότι μια χώρα-μέλος της ΟΝΕ δεν μπορεί, από μόνη της, να εφαρμόσει παρόμοιες πολιτικές εξόδου από την κρίση. Εντούτοις, μόνο οι ΗΠΑ δεν αντιμετώπισαν πρόβλημα με τη σταθερότητα του νομίσματος, διότι οι Κινέζοι επενδυτές εξακολουθούν να εμπιστεύονται το δολάριο. Αντίθετα, η Βρετανία είδε τη στερλίνα να καταβαραθρώνεται, σαν συνέπεια της τεράστιας αύξησης του δημόσιου χρέους, και η πολιτική ελίτ αναγκάζεται σήμερα να υιοθετεί άγριες περικοπές των δημοσίων δαπανών.
Είναι, λοιπόν, φανερό ότι τις ίδιες βασικά πολιτικες, με μικρό-παρεκκλίσεις στα δημοσιονομικά, θα εφαρμόσει οποιοδήποτε κόμμα εκλεγεί, εφόσον ο βασικός στόχος που επιβάλλει η ΟΝΕ είναι η μείωση του δημοσίου χρέους. Η λαϊκή παγίδευση επομένως συνίσταται στο γεγονός ότι η «επιλογή» που έχουν τα λαϊκά στρώματα είναι: είτε να εκλέξουν ένα κόμμα (ΝΔ) με νωπή ρητή εντολή να εφαρμόσει τα άγρια μέτρα που θα ακολουθήσουν, είτε να εκλέξουν ένα κόμμα που δεν θα έχει μεν εντολή για παρόμοια μέτρα, αλλά θα επικαλείται τον «σοσιαλιστικό» χαρακτήρα του και τις αποτυχίες της ΝΔ για να επιβάλλει αντίστοιχα μέτρα, με την αποφασιστική βοήθεια των διαπλεκόμενων συνδικαλιστικών ηγεσιών που θα αντιστέκονται μόνο «για την τιμή των όπλων». Η μέθοδος δοκιμάστηκε για πολλά χρόνια επιτυχώς στη Βρετανία με το Εργατικό κόμμα, γι’ αυτο και οι ντόπιες ελίτ σήμερα στηρίζουν την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Απο την άλλη μεριά, το ΚΚΕ, μολονότι καταδικάζει τη συμμετοχή της Ελλάδος στους θεσμούς της υπερεθνικής ελίτ, έχασε την μοναδική ευκαιρία που έδινε η κρίση να θέσει άμεσο αίτημα εξόδου απο την ΕΕ, η οποία οδήγησε στην αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής της χώρας και στη σημερινή επιδείνωση της χρόνιας κρίσης.
Όσον αφορά τα κόμματα της ρεφορμιστικής Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, μετα την «τρικυμία σε ποτήρι» που προκάλεσαν δηλώσεις επαγγελματία πολιτικού (ο όρος αναφέρεται σε οποιονδήποτε ασκεί κατ’ εξακολούθηση ρόλο «αντιπροσωπευτικό» του λαού), που στόχευαν υποτίθεται στην ηθική κάθαρση της Αριστεράς αλλά, στη πραγματικότητα, ήταν μια απόπειρα ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ της «ριζοσπαστικής» πτέρυγας του κόμματος και της «ανανεωτικής», η τάξη αποκαταστάθηκε (εκλογές γαρ!). Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι και η σύγκρουση αυτή δεν εκφράστηκε σε επίπεδο προγραμματικών αρχών (π.χ. στο θέμα του Ευρωπαϊκού προσανατολισμού του κόμματος) αλλα στο θέμα της διαφθοράς ―όπως ακριβώς εκδηλώνονται και οι διαφορές μεταξύ των κομμάτων εξουσίας! Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι η ριζοσπαστική πτέρυγα (εκτός από κάποιες συνιστώσες που χαρακτηρίζονται «αριστερίστικες» από τις υπόλοιπες) δεν έχει να προτείνει κάποια εναλλακτική στρατηγική, εφόσον παίρνει δεδομένο το πλαίσιο των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών της Ε.Ε., την οποία υπόσχονται ν’ αλλάξουν...από μέσα! Έτσι, μιλούν γενικά και αόριστα για τον «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» και μια μορφή σοσιαλδημοκρατίας, που, στο δεδομένο θεσμικό πλαίσιο, μοιάζει με παραμύθι της Χαλιμάς! Συγχρόνως, οι Οικολόγοι-Πράσινοι υπόσχονται «Πράσινη Ανάπτυξη», δηλαδή ένα «πράσινο» καπιταλισμό (που ήδη γίνεται διεθνώς μεγάλη «μπίζνα»), ο οποίος θα μπορούσε μεν να δημιουργήσει επιπρόσθετη παραγωγή και απασχόληση στις μητροπολιτικές χώρες παραγωγής εξοπλισμού ανανεώσιμης ενέργειας, πράσινων αυτοκινήτων κ.λπ., αλλά, στην Ελλάδα, βασικά θα αύξανε περισσότερο τις εισαγωγές και το εξωτερικό χρέος! Και, φυσικά, παρά τα αρκετά χρόνια θητείας των ομογάλακτων Ευρωπαίων Πράσινων σε κυβερνήσεις, η οικολογική κρίση επιδεινώνεται συνεχώς και το μόνο που θυμάται κανείς απο την πολιτική τους είναι η σύμπλευση τους με την υπερεθνική ελίτ στους εγκληματικούς πολέμους της για την επιβολή της Νέας Τάξης!
Με βάση τα παραπάνω, δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι, σύμφωνα με το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο, το 85% των Ελλήνων πολιτών δεν εμπιστεύεται τα πολιτικά κόμματα της χώρας, ενώ το 67% δεν εμπιστεύεται τη Βουλή. Παρά το γεγονός ότι τελικά το πελατειακό σύστημα πάλι θα λειτουργήσει, εντούτοις, η μόνη συμβατή επιλογή είναι η αποχή ή το άκυρο. Με την προϋπόθεση, όμως, ότι παρόμοια ενέργεια δεν θα εκφράζει απλά μια διαμαρτυρία που εύκολα αγνοείται απο τις ελίτ, αλλά την απαρχή μιας κινητοποίησης για το κτίσιμο ενός μαζικού κινήματος με στόχο την επάνοδο στην πραγματική έννοια της Πολιτικής. Δηλαδή, της αυτοδιεύθυνσης των πολιτών, σε μια άμεση πολιτική, οικονομική και οικολογική δημοκρατία, ως του μόνου τρόπου πραγματικής έξοδου απο την πολυδιάστατη και συνεχώς επιδεινούμενη κρίση.
ΥΓ Το προηγούμενο άρθρο μου για τους «Εξουσιαστές και αντιεξουσιαστες στη Νέα Τάξη» προκάλεσε, πολλά θετικά σχόλια αλλά και μια ανώνυμη προσωπική λασπολογική επίθεση στο προεκλογικό φόρουμ «διαλόγου» του ΣΥΡΙΖΑ με τίτλο «Έλληνες διανοούμενοι» http://dialogos.syriza.gr/dialogos-syriza.gr/ti-tre3c7ei/393709378/view, όπου, αντί επιχειρημάτων, παρατίθενται –με την σκανδαλώδη ανοχή των διαχειριστών του φόρουμ—χυδαίες ύβρεις του τύπου «ψυχοπαθής συνομωσιολόγος», «φοβικός αριστεροπατριώτης», «περιεκτικός λεχρίτης» κ.λπ., ανάμεσα σε άλλα πολύ λιγότερο…εύηχα, που σεβόμενος τους αναγνώστες δεν παραθέτω. Ο καθείς και τα όπλα του…