(Ελευθεροτυπία, 29 Οκτωβρίου 2005) 


Ο εμφύλιος ως μέσο επιβολής της Νέας Τάξης

Ιράκ, Ιράν, Παλαιστίνη

 

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

 

Το στρατηγικό σχέδιο της υπερεθνικής ελίτ, με επικεφαλής την ηγέτιδα Αμερικανική, στην επιβολή και παγίωση της Νέας Διεθνούς Τάξης (ΝΔΤ) —δηλαδή της καπιταλιστικής νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και του πολιτικού της συμπληρώματος, της αντιπροσωπευτικής ‘δημοκρατίας’— στη Μέση Ανατολή γίνεται κάθε μέρα σαφέστερο. Είναι τώρα πια φανερό ότι η επιβολή της Νέας Τάξης στην ζωτική για τις ενεργειακές ανάγκες της υπερεθνικής ελιτ περιοχή περνά μέσα από την ενίσχυση των τάσεων που οδηγούν σε μια σειρά εμφύλιων πόλεμων, οι οποίοι, ελπίζεται, ότι θα καταλήξουν στην ουσιαστική αχρήστευση των αντιστασιακών κινημάτων και θα επιτρέψουν την  παγίωση της ΝΔΤ με το ελάχιστο κόστος (οικονομικό και σε απώλειες). Η τακτική αυτή έχει φυσικά μια μακραίωνη και επιτυχημένη για τις ελιτ Ιστορία που είναι γνωστή με το απόφθεγμα ‘διαίρει και βασίλευε’, επειδή επέτρεπε σε αποικιοκρατικά καθεστώτα  να κυριαρχούν πάνω σε εκατομμύρια ανθρώπων με μερικές χιλιάδες στρατιωτών (π.χ. Βρετανία-Ινδία). Η ίδια τακτική έχει πάρει, στη σημερινή εποχή της εξορθολογισμενης καταπίεσης, πρωτόγνωρες διαστάσεις, μετά την πρόσφατη «επιτυχή» —ανεξάρτητα βέβαια από τις εκατοντάδες χιλιάδες χαμένες η σακατεμένες ζωές!— διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Στο Ιράκ πρώτα, είναι φανερό σήμερα ότι το Άγγλο-αμερικανικό τμήμα της υπερεθνικής ελιτ σχεδίαζε τον εμφύλιο πόλεμο και την συνακόλουθη «Βαλκανοποίηση» της χώρας ήδη από τον πρώτο πόλεμο στον Κόλπο
.
[1] Αυτόν τον στόχο είχε η ίδρυση του ανεξάρτητου Κουρδιστάν στον Βορρά και η υποκίνηση από τον Μπους πρεσβύτερο των Σιιτών στον Νότο να εξεγερθούν κατά του Μπααθικού καθεστώτος για να προκληθεί η πρώτη μεγάλη σύγκρουση Σουνιτών-Σιιτών. Τον ίδιο στόχο επιδίωκε το εξοντωτικό εμπάργκο που απέβλεπε στο γονάτισμα των Μπααθιστών τους οποίους υποστήριζε η μεγάλη πλειοψηφία των Σουνιτών, αλλά και οι μη φανατικοί Ισλαμιστές Σιιτες, όταν, ξεκινώντας το 1968 με την εθνικοποίηση των δυτικών εταιρειών πετρελαίου (που ποτέ δεν ξέχασε η Δύση!), προσπάθησαν να εφαρμόσουν κάποιο είδος Αραβικού σοσιαλισμού. Τέλος, η επισφράγιση των σχεδίων αυτών ήλθε με το  Σύνταγμα που μόλις «εγκρίθηκε» από ένα λαό υπό κτηνώδη κατοχή. Το Σύνταγμα αυτό προβλέπει τον εξοβελισμό των Μπααθιστών από δημόσιες θέσεις, ενώ παραχωρεί σχεδόν αυτονομία τόσο στους Κούρδους του Βορρά όσο και στους Σιιτες τον Νότο που θα ελέγχουν και τα έσοδα από το πετρέλαιο. Με δεδομένη επομένως την πληθυσμιακή κυριαρχία των Σιιτων στον Νότο και των Κούρδων στον Βορρά ήταν σχεδόν βέβαιη η υιοθέτηση του κατοχικού Συντάγματος που εξυπηρετούσε τόσο την επιθυμία των Σιιτων για ένα ουσιαστικά Ισλαμικό καθεστώς (ήδη, έχει εισαχθεί παρόμοιο καθεστώς στη Βασόρα[2]) όσο και αυτή των Κούρδων για ουσιαστική «ανεξαρτησία». Αντίστοιχα, οι Σουνίτες δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να εντείνουν τον εμφύλιο που τους είχε επιβάλει η συνεργασία των Σιιτων και Κούρδων με τις κατοχικές δυνάμεις.

Πως όμως εξασφαλίζεται η Νέα Τάξη στο Ιράκ; Όσον αφορά  τους Κούρδους, η προηγούμενη συντριβή από την υπερεθνική ελίτ (με την αποφασιστική αρωγή της δικής μας ελίτ —βλ. υπόθεση Οτσαλαν) του ριζοσπαστικού τους τμήματος (PKK), εγγυάται τον χαρακτήρα προτεκτοράτου του Ιρακινού Κουρδιστάν, εφόσον, μετά την αποξένωση των Κούρδων από τους γειτονικούς Αραβικούς λαούς, μόνο στις ξιφολόγχες της υπερεθνικής ελιτ και των Σιωνιστών μπορεί να στηριχτεί. Η στήριξη όμως της υπερεθνικής ελιτ στους Σιιτες Ισλαμιστές δημιουργούσε μια σειρά αντιφάσεων. Όχι τόσο σε σχέση με την ήδη διάτρητη προπαγάνδα της  ότι  ο πόλεμος  κατά της «τρομοκρατίας» είναι δήθεν ένας πόλεμος κατά των Ισλαμιστών φονταμενταλιστων και των διαφορετικών αξιών
τη στιγμή που το κατοχικό Σύνταγμα δίνει στις τοπικές θρησκευτικές αρχές τον τελικό λόγο στις οικογενειακές σχέσεις![3] όσο, κυρίως, για τις σχέσεις ιδεολογικής και πολιτικής συγγένειας μεταξύ Ιρακινών και Ιρανών Σιιτων που σήμερα είναι στην εξουσία. Όμως και εδώ το Γιουγκοσλαβικό παράδειγμα προσφέρεται για μίμηση.

Έτσι, η στρατιωτική ηγεσία της υπερεθνικής ελίτ, με δεδομένη την ένταση του εμφύλιου και τη συνακόλουθη μείωση της αντίστασης κατά της κατοχής, σχεδιάζει την εξαπόλυση επίθεσης κατά του Ιρανικού φονταμενταλιστικου καθεστώτος, με την ελπίδα ότι, όπως και στη Γιουγκοσλαβία, δεν θα χρειαστεί καν μια πολυδάπανη και επικίνδυνη εισβολή αλλά απλώς μια σειρά μαζικών αεροπορικών επιθέσεων
[4]. Οι μαζικοί βομβαρδισμοί, σε συνδυασμό με ένα εξοντωτικό εμπάργκο (με βάση κάποια γελοία αφορμή, όπως αυτή των πυρηνικών), υπολογίζεται ότι θα στρέψει τους Ιρανούς «εκσυγχρονιστές» (δηλαδή την αστική τάξη) κατά των Ισλαμιστών (που στηρίζονται βασικά στα λαϊκά στρώματα), οδηγώντας, όπως και στην Γιουγκοσλαβία, στην ανατροπή του Ισλαμικού καθεστώτος. Οι στρατηγικοί φωστήρες ελπίζουν να επιτύχουν διπλό στόχο. Πρώτον, την αχρήστευση του Ιράν ως «αποσταθεροποιητικού» παράγοντα της ΝΔΤ και την παράλληλη ενίσχυση του εκκολαπτόμενου από την υπερεθνική ελιτ Σιωνιστικού μπλοκ εξουσίας  στην περιοχή[5] στο οποίο συνιστούν προσχώρηση οι αντίστοιχοι δικοί μας φωστήρες  του Ιδρύματος Αμυντικών Αναλύσεων και του «Δικτύου 21»!  Δεύτερον, την διαρκή εξάρτηση του Ιρακινού Σιτικού μπλοκ εξουσίας που θ αναγκαστεί και αυτό να στηρίζεται στις ξιφολόγχες της υπερεθνικής ελιτ για την επιβίωση του από τη Σουνιτική αντίσταση.          


Τέλος, στην Παλαιστίνη, αφού η υπερεθνική ελίτ και η αντίστοιχη Σιωνιστική κατάφεραν να ξεφορτωθούν (τυχαία, ή μή) τον Αραφάτ, ο οποίος ήταν ο συνδετικός κρίκος (και επομένως και ενοποιητικός παράγοντας) μεταξύ της αναδυόμενης Παλαιστινιακής αστικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, ο δρόμος είναι ανοικτός για την δημιουργία συνθηκών εμφύλιου πόλεμου που αυτή τη στιγμή μεθοδεύονται συστηματικά από τις ίδιες ελιτ. Το Παλαιστινιακό «Μπαντουσταν» του νομιμοποιημένου απαρτχάιντ που προετοιμάζεται θα επιβληθεί είτε με τη συμφωνία της Παλαιστινιακής αρχής, είτε ακόμη και μονομερώς. Σε κάθε περίπτωση, ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ της  αστικής τάξης που επιδιώκει οποιαδήποτε σχεδόν «ειρήνη» για να μπορεί να εξασκεί τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της και των λαϊκών στρωμάτων, που κυρίως θα πληρώσουν τις συνέπειες παρόμοιας «ειρήνης» και πλαισιώνουν τις αντιστασιακές οργανώσεις, θα είναι αναπόφευκτος.

Φυσικά, τον τελικό λόγο για παραπάνω σχέδια των ελιτ θα έχουν οι λαοί της περιοχής…

 


 

[1] βλ Salim Lone, «Taking Iraq apart», The Guardian (14/10/05).
[2] David Clark «Escalating violence and the rise of theocratic rule bode ill in Baghdad», The Guardian (1/8/05).

[3] Peter Beaumont, «New dark age for Iraqi women», The Observer (14/8/05).

[4] Dan Plesch, «How Bush would gain from war with Iran», The Guardian (15/8/05).
[5] Βλ. ‘Ε’, (19/10/05).