Ελευθεροτυπία (19 Απριλίου 2003) 


Έγκλημα και... απάτη

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

 

Το έγκλημα ήδη συντελέστηκε. Τα πιο αδίστακτα τμήματα της υπερεθνικής ελίτ, δηλαδή οι ελίτ των ΗΠΑ και Βρετανίας, με την άμεση υποστήριξη άλλων τμημάτων της, σε Ιαπωνία, Ιταλία, Αυστραλία, Ολλανδία, Δανία κ.λπ., και την έμμεση υποστήριξη ή ανοχή των υπόλοιπων στη Γαλλία, Γερμανία, καθώς και των κομπάρσων στην ημιπεριφέρεια (Ρωσία, Ελλάδα κ.λπ.) επέτυχαν τον στόχο τους: την εγκαθίδρυση «δημοκρατίας» στο Ιράκ! Δικαιολογημένα οι Σιράκ, Σρέντερ, ακολουθούμενοι από όλα τα άλλα μέλη της υπερεθνικής ελίτ και τους κομπάρσους, γιόρτασαν τη νίκη της «δημοκρατίας» στο Ιράκ και αύριο θα νομιμοποιήσουν στον ΟΗΕ και τον ίδιο τον πόλεμο, αν, όπως διαφαίνεται, πάρουν κι αυτοί κάποιο κομμάτι από τη λεία.

Την ίδια χαρά εξεδήλωσαν και τα διεθνή χρηματιστήρια, που μετά τη λαχτάρα που πήραν για δύο περίπου εβδομάδες, όταν φαινόταν ότι θ' αναπτυχθεί ισχυρή αντίσταση στους εισβολείς (πράγμα που οδήγησε στη δραστική πτώση των τιμών), ανέκτησαν πάλι την εμπιστοσύνη τους όταν είδαν την τιμή του πετρελαίου να πέφτει κατακόρυφα. Γεγονός βέβαια αναμενόμενο, εφόσον οι αγορές απλώς προεξοφλούσαν τη μαζική αύξηση της παραγωγής ιρακινού πετρελαίου από τις αμερικανικές πολυεθνικές που γρήγορα θ' αναλάβουν την εκμετάλλευσή του. Άλλωστε η υπερεθνική ελίτ δεν έκρυψε τις προθέσεις της. Όχι μόνον όπως ανέφερα σε προηγούμενο άρθρο μου,
[1]
το επίλεκτο στέλεχός της Rupert Murdoch που είναι ιδιοκτήτης 175 εφημερίδων της υπερεθνικής ελίτ δήλωσε πριν τον πόλεμο ότι αυτός ήταν ο στόχος, αλλά και έμμεσα έρχεται σήμερα να το επιβεβαιώσει, η ψευτοσυνέλευση της ιρακινής αντιπολίτευσης που, «με προσκλήσεις των εισβολέων» συνήλθε προ ημερών κοντά στην Ουρ για να συζητήσει το «δημοκρατικό» μέλλον του Ιράκ.

Η πρώτη απόφαση της σύναξης αυτής ήταν, όχι τυχαία, η διάλυση και απαγόρευση του Μπααθικού κόμματος, δηλαδή του κόμματος που είχε εθνικοποιήσει το ιρακινό πετρέλαιο! Με αυτή την άκρως δημοκρατική απόφαση γιορτάστηκε η άφιξη της δημοκρατίας που, με τους κτηνώδεις
βομβαρδισμούς τους, έφεραν στο Ιράκ οι «Δημοκρατίες» της υπερεθνικής ελίτ, οι οποίες μέσα σε τρεις εβδομάδες από την έναρξή τους, στοίχισαν τις ζωές 2.320 Ιρακινών στρατιωτών, 1.400 Ιρακινών πολιτών και 5.103 τραυματισμούς, ενώ στους προσεχείς 3 μήνες αναμένεται να πεθάνουν 250.000 άτομα σαν αποτέλεσμα τραυματισμών και επιδημιών από την καταστροφή των συστημάτων ύδρευσης κ.λπ.
[2] Και φυσικά, οι «απελευθερωτές» συνεχίζουν το έργο τους σκοτώνοντας π.χ. τουλάχιστον 15 αντιαμερικανούς διαδηλωτές τις τελευταίες μέρες στη Μοσούλη.

Δεν είναι βέβαια εκπληκτικό ότι η απόφαση γι' αυτό το έγκλημα εναντίον ενός εξαθλιωμένου λαού ελήφθη «Δημοκρατικότατα» από ολιγομελείς ελίτ στις «δημοκρατίες» που προκάλεσαν την καταστροφή, παρά την εκπεφρασμένη αντίθετη θέληση όχι μόνο των λαών σε ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά ακόμη και στις ίδιες τους τις χώρες (ιδιαίτερα στις Βρετανία, Ισπανία, Ιταλία). Αλλά το έγκλημα της υπερεθνικής ελίτ δεν συνίσταται μόνο στα ανθρώπινα θύματα που προκάλεσε με την εισβολή της. Εξίσου σημαντικό είναι, ότι με τον πόλεμο αυτό επέδειξε ότι δεν πρόκειται πια να σεβαστεί ούτε την εθνική κυριαρχία των λαών, ούτε βέβαια τους διεθνείς κανόνες που οι ίδιες οι ελίτ ιστορικά έχουν διαμορφώσει.

Στο εξής, η μόνη επιλογή που θα δίνεται στους λαούς και στα κινήματα θα είναι είτε η υποταγή τους στη Νέα Τάξη που καθιερώνει η καπιταλιστική νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και η αντιπροσωπευτική «Δημοκρατία», είτε η καταδίκη τους να έχουν την τύχη του γιουγκοσλαβικού, του αφγανικού ή του ιρακινού λαού. Και αυτό διότι, αντίθετα με τη μυθολογία που ξεκινά από ξεπερασμένες θεωρητικές αντιλήψεις, ο στόχος της εισβολής δεν ήταν ούτε μια νέα αποικιοκρατία, όπως ισχυρίζονται πολλοί στον αραβικό κόσμο, ούτε ένας νέος ιμπεριαλισμός, όπως αντίστοιχα ισχυρίζονται πολλοί στη Μαρξιστική Αριστερά. Στη σημερινή διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς ούτε αποικιοκρατίες ούτε ιμπεριαλισμοί είναι πια δυνατοί.

Όταν η υπερεθνική ελίτ ισχυρίζεται ότι το πετρέλαιο, όπως και η διακυβέρνηση της χώρας, θα επιστρέψει στους Ιρακινούς μετά την καθεστωτική αλλαγή, υπό μια έννοια το εννοεί. Εννοεί δηλαδή ότι με την πλήρη ένταξη της χώρας στην οικονομία της αγοράς, ένα τμήμα των εσόδων από το πετρέλαιο πράγματι θα επανέλθει στον ιρακινό λαό. Αυτό που κρύβει είναι ότι το τμήμα αυτό θα είναι πολύ μικρότερο απ' αυτό που εισέπραττε πριν ο λαός, εφόσον οι πολυεθνικές που θα αντικαταστήσουν την ντόπια ελίτ στην εκμετάλλευση του πετρελαίου θα φυγαδεύουν στις βάσεις τους κέρδη, μισθούς στελεχών κ.λπ. Ακόμη, εννοεί ότι με την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» πράγματι θα αποκτήσουν μια ψευδαίσθηση «δημοκρατίας» οι Ιρακινοί. Μιας «δημοκρατίας», όμως όπου τα δύο-τρία κόμματα εξουσίας που θα δημιουργηθούν, υπό την αιγίδα της υπερεθνικής ελίτ, θα εναλλάσσονται στην εξουσία με την ίδια βασικά πολιτική, όπως άλλωστε συμβαίνει και στις ίδιες τις ΗΠΑ και στις υπόλοιπες σημερινές «Δημοκρατίες». Σε περίπτωση δε που τυχόν ο λαός θα θελήσει να προχωρήσει παραπέρα από τα κόμματα εξουσίας, εκλέγοντας κάποιο καθεστώς ανεπιθύμητο, το μακρύ χέρι της θα είναι κοντά να επιβάλει πάλι την τάξη.

Ας έλθουμε όμως και στην απάτη, μέρος της οποίας αποκαλύφθηκε από τον ίδιο τον τρόπο που αποφασίστηκε και διεξήχθη ο πόλεμος, ξεσηκώνοντας λαϊκή οργή σε όλο τον πλανήτη. Η συνειδητοποίηση της απάτης αυτής, σε συνδυασμό με την ηρωική αντίσταση των απλών Ιρακινών πολιτών (δεν μιλώ για τον ρόλο των πραιτωριανών της ιρακινής ελίτ που ακόμη δεν είναι ξεκάθαρος) αποτελεί και την πρώτη ήττα της υπερεθνικής ελίτ, όπως ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο. Η ίδια απάτη επιβεβαιώθηκε προχθές στην αστυνομοκρατούμενη Αθήνα, με τη συγκέντρωση των εκπροσώπων της ευρωπαϊκής ελίτ που συνήργησε άμεσα ή έμμεσα στο έγκλημα. Όχι μόνον είχαν οι εκπρόσωποι των εγκληματικών ελίτ το θράσος να συγκεντρωθούν στον ίδιο τόπο όπου λειτουργούσε μια πραγματική δημοκρατία συνελεύσεων των πολιτών πριν από 2,5 χιλιάδες χρόνια (άλλο το θέμα της στενής έννοιας του πολίτη που εφάρμοζε) αλλά τόλμησαν να μιλούν στον τόπο αυτό και για τη... δημοκρατία που έφεραν στο Ιράκ και σήμερα στην Αν. Ευρώπη
οι πεινασμένες ελίτ της οποίας θ' αποτελέσουν τη νέα περιφέρεια της Ε.Ε.

Στην απάτη όμως αυτή συνήργησε και η ρεφορμιστική Αριστερά, η οποία αντί ν' ακολουθήσει το παράδειγμα του Σιάτλ και της Γένοβας και να καλέσει τον λαό σε μαζική διαδήλωση στην «κόκκινη ζώνη» τους, ώστε να ωθήσει ακόμη και σε ματαίωση της φιέστας στη χώρα μας, αποπροσανατόλισε το λαϊκό κίνημα και το έστρεψε στην καθιερωμένη... λιτανεία στην αμερικανική πρεσβεία, ώστε οι εκπρόσωποι των εγκληματικών ελίτ να γιορτάσουν άνετα τη «νίκη της δημοκρατίας». Περιττό να λεχθεί ότι εάν δεν υπήρχαν οι λίγοι μαχητικοί ακτιβιστές που προσπάθησαν να πλησιάσουν την κόκκινη ζώνη, η πορεία θα εξαφανιζόταν από τα διεθνή ΜΜΕ
όπως ακριβώς επιθυμούσαν οι διεθνείς ελίτ και το εδώ «σοσιαλιστικό» παράρτημά τους, που έσπευσε να προχωρήσει σε μαζικές συλλήψεις επειδή οι νέοι αυτοί χάλασαν τη «γιορτή της δημοκρατίας».

Τέλος, η απάτη αφορούσε όχι μόνο την εκστρατεία συσκότισης που εξαπέλυσαν τα ΜΜΕ κατά τη διάρκεια του πολέμου αλλά και την παραπληροφόρηση στο τέλος του, με τα οργανωμένα τηλε-σόου φιλαμερικανικών διαδηλώσεων και την απόκρυψη των διαδηλώσεων κατά των εισβολέων, καθώς και με την παντελή αποσιώπηση της δημιουργίας του εθνικού μετώπου για την απελευθέρωση του Ιράκ (NFLI) που έχει στόχο την εκδίωξη των εισβολέων με αντάρτικο πόλης. Το κρίσιμο ερώτημα σήμερα είναι εάν η υπερεθνική ελίτ θα επιτύχει, με τη λιμοκτονία και τη διακοπή του νερού και του ηλεκτρικού, να γονατίσει τον λαό αυτό και να τον αναγκάσει να συνεργαστεί μαζί της (όπως αντίστοιχα επέτυχε να γονατίσει οικονομικά τον γιουγκοσλαβικό λαό) ώστε να «εκλέξει» τους εκλεκτούς της ή αν, αντίθετα, με τον στραγγαλισμό αυτό θα οδηγήσει σε γενικευμένη αντίσταση. Από τη συνέχιση ή μη της αντίστασης αυτής στο Ιράκ, αλλά και από την ανάπτυξη της γενικότερης αντίστασης των λαών, θα κριθεί αν θα υποταχθούν όλοι στη Νέα Τάξη ή αν κάποιοι θα παλέψουν για να την ανατρέψουν....


 


[1] Βλ. «Ε» (22/2/2003).

[2] The Guardian, research dept (12/4/2003).