Ελευθεροτυπία (01 Νοεμβρίου 2003) 


Οι «7» της Θεσσαλονίκης και η Ν. Μηχανιώνα

 

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

 

Δύο γεγονότα, φαινομενικά μόνο άσχετα μεταξύ τους, απασχόλησαν τις μέρες μας την κοινή γνώμη, μολονότι σε πολύ διαφορετικούς βαθμούς, εξαιτίας της διαφορετικής δημοσιότητας που δόθηκε στο καθένα. Το πρώτο είναι το γνωστό επεισόδιο με εθνικιστικό-ρατσιστικό υπόστρωμα στη Νέα Μηχανιώνα που, όπως έδειξαν τα παρόμοια επεισόδια στις προχτεσινές παρελάσεις, κάθε άλλο παρά μεμονωμένο είναι. Το δεύτερο είναι η συνεχιζόμενη απεργία πείνας πέντε ακτιβιστών, για πάνω από 40 μέρες του ενός και σχεδόν ένα μήνα των υπόλοιπων, σε διαμαρτυρία για την προφυλάκιση τους για τις διαδηλώσεις κατά των ελίτ στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη τον Ιούνη. Και στα δύο γεγονότα εμπλέκονται αλλοδαποί (οι τέσσερις από τους πέντε απεργούς πείνας είναι αλλοδαποί). Και στα δυο γεγονότα εμπλέκονται, ιδεολογίες και σύμβολα. Ενώ όμως στην πρώτη περίπτωση εμπλέκεται μια εθνικιστική ιδεολογία που χωρίζει τους ανθρώπους, στη δεύτερη εμπλέκεται μια διεθνιστική ιδεολογία που επιδιώκει την ισότητα μεταξύ όλων των πολιτών σε μια διαφορετική Ευρώπη των λαών, από αυτή που έχουν κτίσει σήμερα οι ευρωπαϊκές ελίτ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ενώ το σύμβολο στην περίπτωση των εθνικιστικών εκτροπών, η σημαία, χρησιμοποιόταν για να υπενθυμίσει τον διαχωρισμό σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας πολίτες, στην περίπτωση των διαδηλώσεων κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, ακόμη και όταν οι διαδηλωτές χρησιμοποιούν αντίστοιχα σύμβολα αυτά είναι οι κόκκινες η μαύρες σημαίες που ύψωσαν το διεθνές σοσιαλιστικό και ελευθεριακό κίνημα αντίστοιχα, ως σύμβολα συνένωσης των ανθρώπων γύρω από τα πανανθρώπινα ιδανικά της ισότητας και της αλληλεγγύης.

 

Εδώ όμως τελειώνουν οι ομοιότητες μεταξύ των δυο περιπτώσεων και αρχίζουν οι διαφορές. Δεν είναι συμπτωματικό ότι ενώ τα εθνικιστικά-ρατσιστικά επεισόδια έτυχαν τεραστίας κάλυψης από τα ΜΜΕ, η προφυλάκιση και συνακόλουθη απεργία πείνας των διαδηλωτών της αντιπαγκοσμιοποίησης έχει ουσιαστικά θαφτεί από αυτά, παρά τις αντιδράσεις που προκαλεί ακόμη και σε εφημερίδες του διεθνούς κατεστημένου. Ας δούμε όμως τα σημαντικά αυτά γεγονότα λίγο πιο αναλυτικά, όσο βέβαια το επιτρέπει ο συρρικνούμενος αυτός χώρος.

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το υπόβαθρο για τα επεισόδια σχετικά με το αν επιτρέπεται αλλοδαποί να κρατούν την ελληνική σημαία είναι εθνικιστικό, αν όχι ρατσιστικό, πράγμα που αποτελεί άμεση συνέπεια ενός εθνικισμού (που κάποτε καταντά ρατσιστικός), ο οποίος προωθείται από μερικούς εθνικό-θρησκευτικούς κύκλους «από πάνω». Όμως, οποιαδήποτε «πλύση εγκέφαλου» από πάνω θα ήταν ανεπαρκής να εξηγήσει τα αυξανόμενα φαινόμενα αυτού του τύπου αν δεν υπήρχε και το πρόσφορο έδαφος «από κάτω» για την ανάπτυξη τους. Το έδαφος δηλαδή που δημιούργησε η εύλογη λαϊκή αντίδραση στην πολιτιστική ομογενοποίηση που επιβάλλει η διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Από τη σκοπιά αυτή, είναι πράγματι ειρωνικό ότι αυτοί που θα έπρεπε να είχαν κατεβεί μαζί με τους χιλιάδες άλλους διαδηλωτές από όλο τον κόσμο στη Θεσσαλονίκη τον Ιούνη για να σπάσουν τις «απαγορευτικές ζώνες» που είχαν επιβάλλει οι εγχώριοι «σοσιαλιστές» τοποτηρητές της υπερεθνικής ελίτ προτίμησαν αντίθετα να διαδηλώνουν για να μην μολυνθεί η σημαία τους στα χέρια αλλοδαπών. Αντί δηλαδή να δουν ότι, πέρα από τα φληναφήματα περί «ισχυρής Ελλάδας», στη Νέα Τάξη και την Ευρώπη που κτίζεται θ' αποτελούν πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας, προτίμησαν να υπερασπίσουν το «δικαίωμά» τους να είναι πρώτης κατηγορίας πολίτες στο χωριό τους απέναντι σε εξαθλιωμένους μετανάστες που αγωνίζονται ν' αποδείξουν ότι επίσης δικαιούνται ίσης μεταχείρισης με αυτούς! Αντί λοιπόν σήμερα να βγουν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για τις προκατασκευασμένες κατηγορίες με τις οποίες κρατούνται προφυλακισμένοι εδώ και τέσσερις μήνες αλλοδαποί και ημεδαποί που σήμερα διακινδυνεύουν τη σωματική τους υγεία, αν όχι και τη ζωή τους την ίδια, για την κατάργηση των διαχωρισμών στην Ευρώπη, προτίμησαν να γιουχάρουν στις παρελάσεις τους αλλοδαπούς σημαιοφόρους!

 

Η αντιφατικότητα άλλωστε των ενεργειών τους γίνεται φανερή και από το γεγονός ότι οι ίδιες οι ελίτ ― δια των ΜΜΕ που ελέγχουν κ.λπ. ― επιτίθενται εναντίον αυτών των ρατσιστικών/ εθνικιστικών συμπτωμάτων που έρχονται σε αντίθεση με την οικονομική, πολιτική και πολιτιστική νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση που άμεσα ή έμμεσα υποστηρίζουν. Και αυτό, διότι η παγκοσμιοποίηση αυτή προϋποθέτει «ελαστικές» αγορές εργασίας ― κάτι που ιδιαίτερα διευκολύνει η δυνατότητα εισαγωγής φτηνότερου εργατικού δυναμικού από την περιφέρεια, όποτε το απαιτούν οι ανάγκες της «ανάπτυξης».

 

Όσον αφορά τους φυλακισμένους απεργούς πείνας, η άγρια καταστολή που επιχείρησαν οι «σοσιαλιστές» τοποτηρητές της υπερεθνικής ελίτ στη σύνοδο κορυφής ήταν βέβαια αναμενόμενη. Παρόμοια άλλωστε καταστολή συνόδευσε το «κίνημα» της αντιπαγκοσμιοποίησης από τη γένεση του (Σιατλ, Πράγα, Γκετεμποργκ, Γένοβα κ.λπ.). Όπως προσπάθησα να δείξω αλλού[1] η άγρια καταστολή είναι το ένα σκέλος της στρατηγικής που ανάπτυξε η υπερεθνική ελίτ μετά την ανάδυση του κινήματος αυτού, με στόχο την απομόνωση και περιθωριοποίηση των ριζοσπαστικών αντισυστημικών ρευμάτων μέσα σε αυτό. Το άλλο σκέλος είναι η από μέρους του «προοδευτικού» τμήματος της υποστήριξη με κάθε τρόπο των ρεφορμιστικών ρευμάτων μέσα στο κίνημα αυτό που απορρίπτουν κάθε αντισυστημική ή συγκρουσιακή λογική και είναι πρόθυμα να έλθουν σε διάλογο με τις ελίτ για μια «παγκοσμιοποίηση με ανθρώπινο πρόσωπο», μέσω μεταρρυθμίσεων του συστήματος, οι οποίες δεν θα θίγουν την ουσία της σημερινής παγκοσμιοποίησης: ανοικτές και «απελευθερωμένες» αγορές κεφαλαίου και εμπορευμάτων, «ελαστικές» αγορές εργασίας, ιδιωτικοποίηση των πάντων, χαμηλότεροι φόροι για τις ελίτ κ.λπ. Στην περίπτωση μάλιστα των διαδηλωτών της Θεσσαλονίκης οι μηχανισμοί καταστολής δεν δίστασαν να «φυτέψουν» ενοχοποιητικές αποδείξεις εναντίον Βρετανού ακτιβιστή (όπως αποδείχνει φωτογραφικό και κινηματογραφικό υλικό της ΝΕΤ3 που κατήγγειλε ακόμη και ο Γκάρντιαν,[2] εξευτελίζοντας τους σοσιαλιστές τοποτηρητές της υπερεθνικής ελίτ ότι δεν τηρούν ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα. Παρόλα αυτά, οι θρασύτατοι αυτοί «σοσιαλιστές» αύριο θα επικαλούνται τους αγώνες τους κατά της «επάρατης» δεξιάς (από την οποία η πολιτική τους σήμερα ελάχιστα διαφέρει) για να εξασφαλίσουν τη συνέχιση της παραμονής τους στην εξουσία…

 


 

[1] Bλ. Ο Πόλεμος κατά της «τρομοκρατίας», η γενικευμένη επίθεση των ελίτ (Γόρδιος, 2003), κεφ. 1 & 6.

 

[2] Rebecca Allison, The Guardian (23/10/2003).