ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ | ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2009
Ο Δεκέμβρης, η συστημική καταστολή και η ιδεολογική «νομιμοποίησή» της
Με αφορμή την περίπτωση Ηλιόπουλου
Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες της κλιμάκωσης του αγώνα της ντόπιας ελίτ για να ρίξει στη λήθη τα δεκεμβριανά και την κοινωνική κινητικότητα που προέκυψε από αυτά, τροφοδοτώντας διαρκώς μια απειλητική ατμόσφαιρα καταστολής εναντίον κοινωνικών χώρων, μεταναστών και ριζοσπαστικών (και εν δυνάμει αντισυστημικών) τμημάτων της κοινωνίας. Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτελεί για μας το ξέσπασμα σε μία χρόνια πολυδιάστατη κρίση που κορυφώθηκε με την πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση. Μια κρίση που χαρακτηρίζεται στο οικονομικό επίπεδο από ένα πελώριο και συνεχώς διογκούμενο άνοιγμα μεταξύ, από τη μια μεριά, των ελίτ και των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων που δρέπουν τα οφέλη της καπιταλιστικής νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και, από την άλλη, του υπόλοιπου πληθυσμού το οποίο υποφέρει τις συνέπειες της ανεργίας ―ιδιαίτερα ενδημική ανάμεσα στους νέους― της εργασιακής ανασφάλειας και της φτώχειας, στην οποία καταδικάζεται σήμερα πάνω από το επίσημο 20% του πληθυσμού. Μια κρίση του ό,τι περνά σήμερα ως «δημοκρατία» και «πολιτική», δηλαδή, την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» και την «πολιτική», όπως αυτές υλοποιούνται από τους επαγγελματίες πολιτικούς όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων και όπως αυτή εκφράζεται ιδιαίτερα από την λαϊκή απαξίωση των δύο κομμάτων εξουσίας (και τις αντίστοιχες οικογενειακές δυναστείες που κυβερνούν την Ελλάδα τα τελευταία πενήντα χρόνια, δηλαδή, την κλίκα Καραμανλή της Νέας Δημοκρατίας και την κλίκα Παπανδρέου του ΠΑΣΟΚ) τα οποία διακρίνονται για την διαφθορά τους και την προαγωγή σχέσεων εξάρτησης των πολιτών από αυτά. Μιας «δημοκρατίας» στην οποία ο πολίτης δεν μπορεί να αποφασίσει για κανένα θέμα που τον αφορά και όντας έρμαιο της βίας που του ασκεί καθημερινά το σύστημα της οικονομίας της αγοράς αποτραβιέται από τη δημόσια σφαίρα με μόνη επαφή του με αυτή το παραχωρημένο προσχηματικό δικαίωμα του να ψηφίζει και να αισθάνεται «πολίτης» κάθε τέσσερα χρόνια μεταθέτοντας τη βούληση τους στους «ειδικούς». Επιπρόσθετα, η κρίση είναι και βαθιά κοινωνική, όπως έχουν δείξει οι περασμένες εκρήξεις του φοιτητικού κινήματος σχετικά με τις προσπάθειες των νεοφιλελεύθερων και σοσιαλφιλελεύθερων να εφαρμόσουν τις εντολές της ΕΕ για ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, αλλά φυσικά και η έξαρση κοινωνικών φαινομένων όπως η κατάχρηση ναρκωτικών και της εγκληματικότητας, ιδιαίτερα κατά της περιουσίας. Τέλος η κρίση είναι και οικολογική, όπως έγινε τραγικά φανερό το καλοκαίρι του 2007, όταν πολλοί φτωχοί αγρότες έχασαν τη ζωή τους στις πυρκαγιές, ως αποτέλεσμα του συνδυασμού της κλιματικής αλλαγής και της διαφθοράς και της αδιάφορης αναλγησίας της εγκληματικής ελίτ. Για αυτούς τους λόγους θεωρούμε ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι αντισυστημική ―έστω με όχι υψηλή συνειδητοποίηση και «πολιτικοποίηση»― καθώς στράφηκε με πράξεις αντιβίας κατά των συμβόλων της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας (τράπεζες, πολυεθνικές εταιρίες, υπουργεία και αστυνομικά τμήματα, κλπ.) ή κατά των συμβόλων του καταναλωτισμού.
Σε αυτό το κλίμα το κράτος προσπαθεί να παραδειγματίσει και να «φρονηματίσει» με περιπτώσεις όπως αυτή της παρατεινόμενης κράτησης του Θ. Ηλιόπουλου στην φυλακή η οποία τον έχει οδηγήσει σε μια πολυήμερη απεργία πείνας. Ο κρατικός μηχανισμός επιστρατεύοντας αρχικά τις «αδιάψευστες μαρτυρίες» αστυνομικών οδήγησε στην φυλακή έναν άνθρωπο που βρέθηκε και αυτός στο δρόμο κατά την εξέγερση του Δεκέμβρη ενώ σήμερα προσπαθεί να «νομιμοποιήσει» και ιδεολογικά την απόρριψη της αίτησης αποφυλάκισης του υποστηρίζοντας ότι είναι «εχθρός της “δημοκρατίας”»!!! Είμαστε αλληλέγγυοι προς τον απεργό πείνας και πολιτικό κρατούμενο Θ. Ηλιόπουλο, καθώς και όποιον άλλο αγωνιστή θα έχει στο μέλλον παρόμοια αντιμετώπιση, όσο θα χειροτερεύει η συστημική κρίση στην Ελλάδα. Δεν μας εκπλήσσει βέβαια η κρατική καταστολή της «ευνομούμενης» πολιτείας μας αφού δεν είναι παρά ένα βασικό μέσο διαφύλαξης του καθεστώτος αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» από ενέργειες ατομικές ή συλλογικές που εκφράζουν τη λαϊκή αντιβία στη συστημική βία. Δεν διαπραγματευόμαστε με τους εξουσιαστικούς θεσμούς του συστήματος για παραχωρήσεις και αγωνιζόμαστε εντός συστήματος μόνο για την προστασία κεκτημένων προηγούμενων κοινωνικών αγώνων και για την αποτροπή περαιτέρω μετατροπής του καθεστώτος της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» σε καθεστώς ημι-ολοκληρωτικής «δημοκρατίας». Γι’ αυτό και υποστηρίζουμε, ως το πιο αποτελεσματικό μέσο αντιμετώπισης της συστημικής βίας και της συνακόλουθης καταστολής την δημιουργία ενός μαζικού αντισυστημικού κινήματος στη βάση του προτάγματος για μια Περιεκτική Δημοκρατία, με σαφείς απώτερους στόχους και μεταβατική στρατηγική για μια κοινωνία αυτοκαθορισμού και ισοκατανομής δύναμης σε όλους τους πολίτες σε όλα τα επίπεδα δράσης τους: πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και οικολογικό. Ένα κίνημα που θα χτίσει νέους πολιτικους, οικονομικους, κοινωνικούς και οικολογικους θεσμούς σαν τμήμα ενός αλλου κοινωνικού συστηματος ΈΞΩ από το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας». Εναλλακτικά, θεωρούμε ότι το αυθόρμητο κίνημα είτε θα συνεχίσει να ξοδεύεται σε ειρηνικές διαμαρτυρίες και πορείες (όπως θέλει η παραδοσιακή Αριστερά) τις οποίες οι ελίτ εύκολα μπορούν να αγνοούν (όπως έχει γίνει και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή στο άμεσο παρελθόν), είτε σε μη ειρηνικές διαδηλώσεις και συλλαλητήρια, (όπως θα πιέζουν τα πιο ενεργά στοιχεία του κινήματος αυτού), που αναπόφευκτα θα οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη συστημική βία και στη συνακόλουθη λαϊκή αντιβία, είτε, τέλος στην έξαρση της ατομικής «τρομοκρατίας» ―δηλαδή στη διαιώνιση ενός αδιέξοδου κύκλου βίας.
Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία: www.inclusivedemocracy.org | Eπικοινωνία: peridimok@gmail.com