Περιεκτική Δημοκρατία, τεύχος 10, Οκτώβριος 2005
Εισαγωγικό Σημείωμα
Συντακτική Ομάδα
Μετά από ένα καλοκαίρι γεμάτο καθοριστικά γεγονότα για την τύχη των λαών της υφηλίου, το δέκατο τεύχος του περιοδικού μας είναι, με μια μικρή καθυστέρηση, ξανά στα βιβλιοπωλεία. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε όσους και όσες το στήριξαν, είτε γράφτηκαν συνδρομητές είτε απλώς το αγόρασαν. Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι το περιοδικό μας εκδίδεται από εμάς τους ίδιους, χωρίς την παρέμβαση κανενός εκδότη, ούτε (όπως θα έχετε ήδη διαπιστώσει) την βοήθεια των ΜΜΕ που το αγνοούν, και, συνεπώς, η βοήθεια των αναγνωστών, στην κυκλοφορία και διάδοσή του, είναι πολύτιμη.
Οι βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο ώθησαν το δήθεν «δημοκρατικό» σύστημα να δείξει το πραγματικό φασιστικό του πρόσωπο: εν ψυχρώ δολοφονία ενός πολίτη από την αστυνομία, λογοκρισία της σκέψης, απελάσεις και απαγορεύσεις εισόδου στη χώρα όσων υποστηρίζουν, ακόμα και θεωρητικά, κινήματα αντίστασης που με θράσος βαφτίζονται σήμερα τρομοκρατικά (π.χ. Παλαιστινιακή αντίσταση), παρακολουθήσεις στους δρόμους και στα τηλέφωνα κ.α. Αυτή την πορεία εκφασισμού περιγράφει και εξηγεί το πρώτο άρθρο του περιοδικού, με τίτλο «Τρομοκρατία», Αριστερά και πατριωτισμός. Το κείμενο αντιμετωπίζει τις επιθέσεις με τρόπο που να μην τσουβαλιάζει τη βία των θυτών με αυτήν των θυμάτων, όπως κάνει η ρεφορμιστική Αριστερά και τμήματα του αντιεξουσιαστικού χώρου. Παράλληλα, εξετάζεται, από ελευθεριακή σκοπιά, η θέση της Αριστεράς απέναντι σε εθνικιστικά και πατριωτικά κινήματα και διατυπώνεται η άποψη της Περιεκτικής Δημοκρατίας για την πολιτική αντιβία των λαών.
Ακολουθεί, στο πιο «θεωρητικό» τμήμα του περιοδικού, το πρώτο μέρος (από τα δύο) του άρθρου που παρουσιάζει τις απόψεις της Περιεκτικής Δημοκρατίας για την παιδεία. Σ’ αυτό, αρχικά ξεκαθαρίζεται πως οι αξίες του εκάστοτε κυρίαρχου κοινωνικού παραδείγματος είναι πάντα συμβατές με τους κυρίαρχους θεσμούς του συστήματος, εφόσον άλλωστε η συμβατότητα αυτή εξασφαλίζει την αναπαραγωγή τους. Σήμερα, γι’ αυτήν τη συμβατότητα φροντίζει η κατεστημένη «εκπαίδευση», η οποία παράγει ετερόνομους ανθρώπους. Αντίθετα, η δημοκρατική Παιδεία θα παίζει κρίσιμο ρόλο στην εσωτερίκευση αξιών συμβατών με την ισοκατανομή της δύναμης μεταξύ των πολιτών σε όλα τα επίπεδα. Οι αξίες που θα προάγονται, όχι μέσω μιας στείρας διδασκαλίας αλλά κυρίως μέσω της ενεργής συμμετοχής στην κοινωνική ζωή, της αυτοπειθαρχίας και αυτενέργειας των ίδιων των ανθρώπων θα είναι αυτές που απορρέουν από τις αρχές οργάνωσης μιας Περιεκτικής Δημοκρατίας, δηλαδή οι αρχές της αυτονομίας και της κοινότητας,. Ακόμα πιο σημαντικά, σε μια δημοκρατική κοινωνία, η Παιδεία θα αποτρέπει την ανάδυση «ανεπίσημων» ελίτ, γιατί θα κοινωνικοποιεί δημοκρατικούς πολίτες. Το θέμα αναπτύσσεται ιστορικά, με αναφορές σε όλες τις φάσεις της νεωτερικότητας (φιλελευθερισμός, κρατισμός, νεοφιλελευθερισμός) και είναι πολύ σημαντική η πραγμάτευσή του σε μια εποχή που οι επιχειρήσεις, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, εισβάλλουν στο πανεπιστήμιο και στην εκπαίδευση γενικά, καθιστώντας την πιο άνιση από ποτέ και παραχωρώντας τη μόρφωση των πολιτών στις ανάγκες της αγοράς.
Στη συνέχεια, περιλαμβάνεται ένα άρθρο για το αυτοκίνητο ως «μέσο καταπίεσης», και όχι απλά μέσο μετακίνησης. Το κυκλοφοριακό πρόβλημα στην Ελλάδα, όπως και παντού, γίνεται ολοένα μεγαλύτερο, όχι μόνο στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη αλλά και σε πολλούς ακόμα μικρότερους δήμους. Τα προβλήματα υγείας, οικονομίας και οικολογίας που γεννά η ραγδαία εξάπλωση του αυτοκινήτου κάνουν επιτακτική την ανάγκη εύρεσης μέτρων και εναλλακτικών μέσων μετακίνησης, πέρα από τις αερολογίες των κατεστημένων συγκοινωνιολόγων. Το συγκεκριμένο άρθρο, συνδέει το πρόβλημα του αυτοκινήτου με το καπιταλιστικό σύστημα, προτείνοντας όμως, εκτός από τη μακροπρόθεσμη λύση της δημιουργίας μιας ελεύθερης αποκεντρωμένης κοινωνίας, και βραχυπρόθεσμες λύσεις που θα μπορούσαν να προωθηθούν από ακτιβιστές της Περιεκτικής Δημοκρατίας στις τοπικές κοινωνίες τους.
Τέλος, το άρθρο που κλείνει την ύλη αυτού του τεύχους, συντρίβει με απλό και κατανοητό τρόπο τους μύθους των απολογητών του συστήματος για τη «δήθεν» βελτίωση των συνθηκών ζωής στον πλανήτη την εποχή της παγκοσμιοποίησης. Καταγράφει γλαφυρά την υποβάθμιση της υγείας και του περιβάλλοντος, πέρα από τη φτώχια και την ανασφάλεια, που προωθεί η καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και δεν αφήνει αμφιβολίες για την αναγκαιότητα της ανατροπής της και την αντικατάστασή της από μια κοινωνία Περιεκτικής Δημοκρατίας.
Καλή ανάγνωση!