(Ελευθεροτυπία, 16 Σεπτεμβρίου 2006)
Ο πόλεμος δεν άρχισε στις 11/9
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
«Ξαφνικά, το έθνος μας βρέθηκε σε πόλεμο» δήλωσε ανενδοίαστα ο κύριος πρωταγωνιστής των τελευταίων «πoλέμων» της υπερεθνικής ελίτ, ο Ντικ Τσενι, στο «μνημόσυνο» που οργάνωσε η Αμερικανική ελίτ με την ευκαιρία της 11/9. Όλη η υποκρισία της ελίτ αυτής συμπυκνώνεται σε αυτό το «ξαφνικά». Διότι βέβαια η ζωή στον πλανήτη δεν άλλαξε εξαιτίας της «ξαφνικής» και δήθεν πολιτικά ανεξήγητης Ισλαμικής επίθεσης, όπως παρουσιάζουν την πρόσφατη Ιστορία οι ελίτ και οι κομισάριοι τους στα ΜΜΕ, καθώς και μερικοί δήθεν «προοδευτικοί», ακόμη και δηλώνοντες «ελευθεριακοί». Η επίθεση άλλωστε αυτή δεν ήταν παρά άλλο ένα επεισόδιο, ανεξάρτητα πόσο θεαματικό, στον κύκλο της βίας και αντιβίας που έχει αρχίσει πολύ νωρίτερα και με πολλαπλάσια θύματα: από τον πρώτο πόλεμο στον Κόλπο και το στραγγαλιστικό εμπάργκο που στοίχισε τις ζωές πάνω από ένα εκατομμύριο Ιρακινών (τα μισά, παιδιά), για να μην πάμε πιο πίσω στην συνεχιζόμενη σε όλη την μεταπολεμική περίοδο βάρβαρη εθνοκάθαρση των Παλαιστίνιων από τους Σιωνιστές, ή τον διαχωρισμό των λαών της Μέσης Ανατολής με βάση τα συμφέροντα των αποικιακών δυνάμεων στο τέλος του Α' Παγκόσμιου Πόλεμου. Είναι λοιπόν φανερό ότι, για την υπερεθνική ελίτ, οι ζωές των μετρουμένων σε εκατομμύρια Αράβων πριν την 11/9 δεν έχουν ίδια αξία με τις ζωές λίγων χιλιάδων Αμερικανών ή Ισραηλινών.
Και η Ιστορία επαναλαμβάνεται μετά την 11/9, όπου οι περίπου 3.000 ζωές Αμερικανών που χάθηκαν στους δίδυμους Πύργους ήδη «ανταλλάχθηκαν» με τουλάχιστον 72.000 ζωές πολιτών σε όλο τον κόσμο εξαιτίας του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και των «διακλαδώσεων» του στο Ιράκ, Αφγανιστάν, Λίβανο, Παλαιστίνη κ.λπ. Η ζωή επομένως πράγματι άλλαξε μετά την 11/9, αλλά η αιτία ήταν η μαζική κρατική τρομοκρατία που εξαπολύθηκε μετά από αυτήν, όχι μόνο στο Νότο αλλά και στον ίδιο τον Βορρά, όπου βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη μια εκστρατεία κατατρομοκράτησης των πληθυσμών με στόχο την εξασφάλιση της ανοχής τους στους «πολέμους» που εξαπέλυσε η υπερεθνική ελίτ για να σταθεροποιήσει τη Νέα Τάξη που επιβάλλει. Ποιός όμως είναι ο χαρακτήρας του «πολέμου» αυτού;
Αρχικά, δεν είναι πόλεμος με την κλασική έννοια του όρου. Είναι ένας πόλεμος μεταξύ τακτικών στρατών από τη μια μεριά και αντιστασιακών οργανώσεων από την άλλη. Με αυτή την έννοια είναι διαφορετικός ακόμη και από τον πόλεμο στο Βιετνάμ όπου στην αντίσταση μετείχαν και κανονικές στρατιωτικές δυνάμεις του Βόρειου Βιετνάμ. Αυτό συνεπάγεται μια πελώρια ασυμμετρία δυνάμεων εφόσον, από τη μια μεριά, είναι οι πιο τεχνολογικά αναπτυγμένοι στρατοί του κόσμου που ελέγχουν απόλυτα τον αέρα και τη θάλασσα και, από την άλλη, ένας αντίπαλος με στοιχειώδη όπλα που απλώς μπορεί να κάνει πιο δύσκολη την ζωή των κατοχικών δυνάμεων. Δεδομένης αυτής της πελώριας υπεροπλίας της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ, το βασικό όπλο που έχει απομείνει στις αντιστασιακές δυνάμεις είναι οι επιθέσεις αυτοκτονίας, που χαρακτηρίζονται μάλιστα «βάρβαρες» από την προπαγάνδα της Δύσης —προφανώς επειδή τα αντάρτικα δεν διεξάγουν «κανονικό» πόλεμο ώστε να συντρίβονται πάραυτα!
Ακόμη, ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» και οι διακλαδώσεις του δεν είναι ένας πόλεμος πολιτισμών, όπως προπαγανδίζει η υπερεθνική ελίτ, ούτε βέβαια ένας πόλεμος φονταμενταλισμων, όπως σιγοντάρει η ρεφορμιστική Αριστερά. Εάν ήταν πόλεμος πολιτισμών, θα έπρεπε να ήταν πόλεμος γενικά της Δύσης κατά των Ισλαμιστών, όπως οι Σταυροφορίες. Το γεγονός όμως ότι τα περισσότερα Ισλαμικά καθεστώτα είναι σε αγαστή σύμπνοια με την Δύση (και «τυχαίνει» όλα να είναι ουσιαστικά προτεκτοράτα της Δύσης: Σαουδική Αραβία, καθεστώτα του Κόλπου, Πακιστάν, Αίγυπτος, κ.λπ.) σημαίνει ότι δεν είναι ο Ισλαμικός χαρακτήρας των καθεστώτων που είναι στο στόχαστρο αλλά η «μη συνεργασιμοτητα» τους με την υπερεθνική ελίτ. Το ότι άλλωστε δεν πρόκειται για σύγκρουση πολιτισμών επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι οι πολιτιστικές αξίες για τις οποίες υποτίθεται μάχεται η Δύση (δημοκρατία, ελευθερία κ.λπ.) είναι ψευδεπίγραφες. Η ίδια η δυτική «δημοκρατία» είναι παρωδία δημοκρατίας και δεν έχει σχέση με την κλασική έννοια της ισοκατανομής της εξουσίας μεταξύ όλων των πολιτών. Τόσο στα Δυτικά καθεστώτα όσο και στα Ισλαμικά, η κάθε μορφής εξουσία συγκεντρώνεται στα χέρια διαφόρων ελίτ και μικρή σημασία έχει αν οι ελίτ αυτές είναι οικονομικές και πολιτικές όπως στη Δύση, ή θρησκευτικές όπως σε ένα Ισλαμικό καθεστώς. O θρησκευτικός ανορθολογισμός άλλωστε βασιλεύει, από το Ιράν μεχρι την… Αμερική και την Ελλάδα. Η μόνη επομένως σημαντική πολιτιστική διάφορα αφορά το γεγονός ότι στη Δύση, κατόπιν μακρών αγώνων, κατακτήθηκαν σημαντικές ατομικές ελευθερίες, οι οποίες όμως, για χάρη των αναγκών του πόλεμου κατά της τρομοκρατίας, καθημερινά υπονομεύονται παντού, βαθμιαία εξαφανίζοντας τις σχετικές διαφορές μεταξύ «αυταρχικών» Ισλαμικών καθεστώτων και Δυτικών «δημοκρατιών».
Τέλος, ο πόλεμος αυτός δεν είναι «πόλεμος φονταμενταλισμών» (Ταρικ Αλί), όπου δήθεν συγκρούονται δυο φονταμενταλισμοί: ο Ισλαμικός με τον νεοσυντηρητικο. Αυτός είναι ένας άλλος μύθος της ρεφορμιστικής Αριστεράς για να συγκαλύψει την καθαρά συστημικό χαρακτήρα του πολέμου αυτού, θέτοντας απλώς θέμα αντικατάστασης των νεοσυντηρητικών από κάποιο «προοδευτικότερο» κόμμα. Στη πραγματικότητα, όμως, ο πόλεμος αυτός εκφράζει τα συμφέροντα κάθε ελίτ που ωφελείται από το σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς στη σημερινή διεθνοποιημένη μορφή του. Ο σημερινός δηλαδή «πόλεμος» είναι τμήμα ενός αέναου πολέμου που λαμβάνει χώρα σε κάθε ετερόνομη κοινωνία, ή παγκόσμια «Τάξη». Δηλαδή, σε κάθε μορφή κοινωνικής οργάνωσης όπου οι οικονομικές, πολιτικές και γενικότερα κοινωνικές εξουσίες δεν ισοκατανέμονται μεταξύ των ανθρώπων. Σε κάθε φάση αυτού του πολέμου, οι εκπροσωπούντες το status quo, που κατά κανόνα έχει επιβληθεί με την βία, απαιτούν τη συμμόρφωση όλων σε αυτό, με ποινή τον εξοστρακισμό τους από την κοινωνία και σε περίπτωση που οι αντιστεκόμενοι χρησιμοποιήσουν βία χαρακτηρίζονται «τρομοκράτες», ώστε να είναι ευκολότερος ο κοινωνικός εξοστρακισμός τους.
Αυτό συνέβαινε με κάθε αντιστεκόμενο λαό η αντισυστημική οργάνωση, είτε επρόκειτο για τους αποικιοκρατούμενους λαούς, είτε για τους κοινωνικά αδύναμους που το αίτημα τους για κοινωνική αλλαγή οδηγούσε σε εμφύλιους πόλεμους (Ισπανικός, Ελληνικός κ.λπ.), είτε για τους κατεχόμενους σήμερα λαούς (Αφγανοί, Ιρακινοί, Παλαιστίνιοι κ.α.). Οι αγώνες επομένως αυτοί είναι βαθιά πολιτικοί, δεδομένου ότι τα κίνητρα των αντιστεκόμενων είναι πάντα πολιτικά, έστω και αν κάποιος διαφωνεί με τις μεθόδους που χρησιμοποιούν στην εκάστοτε πολιτική συγκυρία. Και αυτό ισχύει για κάθε παρόμοια οργάνωση, ανεξάρτητα από τις σημαντικές πολιτικές διαφορές μεταξύ τους, είτε λέγεται FLN, Χαμας, Χεζμπολλαχ, ή 17 Νοέμβρη…