Ο «μακρύς πόλεμος» και η Ισλαμοφοβία, ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ, Ελευθεροτυπία (18/02/2006)

Τη στιγμή που στον Ελληνικό μικρόκοσμο όλοι ασχολούνται με το «σκάνδαλο» των υποκλοπών» (δηλαδή την κανονική λειτουργία ενός συστήματος που διαθέτει σήμερα όλο το θεσμικό και τεχνολογικό οπλοστάσιο για την παρακολούθηση οποιουδήποτε επιθυμεί!) στο διεθνές επίπεδο συντελούνται εξελίξεις που προμηνύονται να έχουν μακρόχρονες και οδυνηρές συνέπειες για όλους μας. Συνοπτικά, τα γεγονότα αυτά αναφέρονται πρώτον στην μετεξέλιξη του πολέμου κατά της «τρομοκρατίας» σε «μακρύ πόλεμο» και δεύτερον στην συναφή πρόκληση της πρώτης αψιμαχίας, η οποία ξεκίνησε με τα γνωστά αντί-Ισλαμικά σκίτσα —μία σαφή ένδειξη της προφανώς επιδιωκόμενης από την υπερεθνική ελιτ σύγκρουσης πολιτισμών.

Ο μακρύς πόλεμος που ετοιμάζει το Πεντάγωνο, επιστρατεύοντας αυτή τη φορά και όλη την υπόλοιπη υπερεθνική ελιτ καθώς και κομπάρσους της σαν την Ελλάδα, μαθεύτηκε μόλις προ ημερών με τη δημοσίευση της Quadrennial Defence Review.[1] Ο πόλεμος αυτός δεν θα έχει χώρο-χρονικούς περιορισμούς (μιλούν για σύγκρουση σε δεκάδες χώρες και για δεκαετίες)και θα γίνεται συγχρόνως σε πολλά μέτωπα, σε ένα αγώνα ζωής και θανάτου (χρηματοδοτούμενο με 513 δις. δολ.) παρόμοιο με αυτόν κατά του φασισμού και του κομμουνισμού, εναντίον της προσπάθειας επιβολής μιας… παγκόσμιας εξτρεμιστικής Ισλαμικής αυτοκρατορίας. Όπως τόνισε προ ημερών στο Λονδίνο ο Gen Kimmitt, υποδιοικητής της Αμερικανικής κεντρικής διοίκησης για την Μέση Ανατολή, αντιμετωπίζουμε «μια εξτρεμιστική ιδεολογία που επιδιώκει να μας πάει πίσω στην εποχή της θεοκρατικής δικτατορίας, καταπίεσης και μισαλλοδοξίας, η οποία όμως χρησιμοποιεί την τελευταία τεχνολογία».[2] Και όλα αυτά τα υποστηρίζει σοβαρά ο εκπρόσωπος μιας θρησκόληπτης χώρας (όπως η Ελλάδα και το …Ιράν) της οποίας το 80% του λαού πιστεύει στα θαύματα και ο πρόεδρος της συμβουλεύεται τον Θεό πριν αποφασίσει που θα εισβάλλει!

Ο νέος μακρύς πόλεμος απαιτεί βέβαια και την ιδεολογία του, την οποία παρέχει η «θεωρία» των κομισάριων του συστήματος για την δήθεν σύγκρουση πολιτισμών που στοχεύει να γίνει η ιδεολογική βάση του νέου πολέμου, στη θέση των ιδεολογικών φιάσκων των προηγούμενων πολέμων (γενοκτονία Κοσοβαρων, όπλα μαζικής καταστροφής κ.λπ.). Στο πλαίσιο αυτό μπορεί να εξηγηθεί και η πρόκληση που αναπτύχθηκε από τα ΜΜΕ της υπερεθνικής ελιτ σε σχέση με τα αντί-ισλαμικά σκίτσα, η οποία παρουσιάστηκε ως σύγκρουση της δυτικής ελευθερίας του Λόγου και του Τύπου με τον Ισλαμικό σκοταδισμό ―άποψη που υιοθετήθηκε παντού, και εδώ, από «αριστερούς» μέχρι Πράσινους κ.λπ.!

Η ιστορία όπως παρουσιάστηκε από τον διεθνή τύπο είναι γνωστή. Μια Δανέζικη εφημερίδα δημοσιεύει σατιρικά —δήθεν— σκίτσα κατά του Μωάμεθ που ξεσηκώνουν θύελλα διαμαρτυριών από τον Ισλαμικό κόσμο όταν η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Δανίας αρνείται να ζητήσει συγνώμη από τους πρεσβευτές Αραβικών χωρών, για να εκφράσει αργότερα τη λύπη της όταν αρχίζει να κινδυνεύει το πορτοφόλι από το μποϊκοτάρισμα των Δανέζικων προϊόντων. Στη συνέχεια, τα κυριότερα ΜΜΕ της υπερεθνικής ελιτ στην Ευρώπη (εκτός των Βρετανικών) αναδημοσιεύουν τα σκίτσα, για να υπερασπιστούν την ελευθερία του Λόγου και του Τύπου που δεν μπορεί, βέβαια, να εκβιάζεται από τους Ισλαμιστές, οδηγώντας σε ανοικτές συγκρούσεις και αντι-δυτικές διαδηλώσεις σε ολόκληρο τον Ισλαμικό κόσμο. Ας δούμε όμως τα παραλειπόμενα της ιστορίας αυτής που συνήθως δεν αναφέρονται.

Πρώτον, τα σκίτσα δεν στρεφόντουσαν γενικά κατά της θρησκείας η του Θεού, οπότε πράγματι θα ετίθετο θέμα υπεράσπισης των αρχών του Διαφωτισμού απέναντι στον θεοκρατικό σκοταδισμό. Όχι μόνο τα σκίτσα είχαν στόχο συγκεκριμένο Θεό και θρησκεία, αλλά και ταύτιζαν τον Ισλαμισμό με την «τρομοκρατία» των επιθέσεων αυτοκτονίας, παρουσιάζοντας τον Μωάμεθ με τουρμπάνι σχήματος βόμβας. Εύστοχα λοιπόν, ο παλαίμαχος δημοσιογράφος Ρομπερτ Φισκ παρατήρησε ότι «αν τα σκίτσα, αντί για τον Μωάμεθ, αναπαριστούσαν ένα αρχι-ραβίνο με ένα καπέλο σχήματος βόμβας, τα ουρλιαχτά γι' αντισημιτισμό ακόμη θα αντηχούσαν στ αυτιά μας».[3] Και πράγματι, όταν το Βρετανικό περιοδικό New Statesman δημοσίευσε σε εξώφυλλο του τον Γενάρη του 2002 σκίτσο που θεωρήθηκε αντισημιτικό, υποχρεώθηκε αμέσως σε δημόσια συγνώμη, ενώ κανένα από τα δυτικά ΜΜΕ που σήμερα κόπτονται για την ελευθερία λόγου δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να συμπαρασταθούν! Είναι λοιπόν φανερό ότι στόχος των σκίτσων ήταν να ταυτιστούν με την τρομοκρατία όλοι όσοι από το 1,5 δισεκατομμύριο Ισλαμιστές δεν υιοθετούν την Νέα Διεθνή Τάξη και την υπερεθνική ελιτ. Δηλαδή, στόχος είναι η καλλιεργούμενη από τα διεθνή ΜΜΕ Ισλαμοφοβια, η οποία βολεύει όχι μόνο τους Σιωνιστές για τα σχέδια τους στην Παλαιστίνη, αλλά και την υπερεθνική ελιτ, τόσο σε σχέση με την πλήρη ένταξη των Ισλαμικών χωρών στην Νέα Διεθνή Τάξη, όσο και σε σχέση με την εξασφάλιση της υποταγής σε αυτή των εκατομμυρίων Μουσουλμάνων που ζουν σήμερα στο εσωτερικό της κάθε δυτικής χώρας.

Δεύτερον, ο Flemming Rose, που είχε την πρωτοβουλία πρωτοδημοσίευσης των σκίτσων, είναι δηλωμένος οπαδός της «θεωρίας» της σύγκρουσης πολιτισμών. Η ίδια η Δανέζικη εφημερίδα έχει καταγγελθεί στο παρελθόν από το Ευρωπαϊκό αντιρατσιστικό δίκτυο για τη συχνή αρνητική μεταχείριση των εθνικών μειονοτήτων. Ακόμη, η Δανία έχει στραφεί εδώ και χρόνια προς την ξενοφοβία και τον ρατσισμό και έχει μετατραπεί σε μια χώρα «έλλειψης ανοχής και βαθιάς πίστης στην πολιτιστική της ανωτερότητα»,[4] με τους σοσιαλδημοκράτες στην αρχή, και με τη σημερινή νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που στηρίζεται στο ξενοφοβικό και αντι-Ισλαμικό Λαϊκό κόμμα στη συνέχεια, να εκμεταλλεύονται τις ρατσιστικές τάσεις κατά των μεταναστών, δήθεν διότι δεν σέβονται την ελευθερία έκφρασης, αρνούμενοι στους 200.000 Δανούς μουσουλμάνους το δικαίωμα να έχουν τζαμί ή ακόμη και το νεκροταφείο τους!

Τρίτον, όταν τα διεθνή ΜΜΕ ελέγχονται απόλυτα από τις οικονομικές και πολιτικές ελιτ που χειραγωγούν συστηματικά την κοινή γνώμη, ώστε να συναινεί στην εξαπόλυση των συνεχών πρόσφατων πολέμων τους, αποτελεί αστειότητα να μιλούμε για ελευθερία λόγου. Και όταν σε πολλές δυτικές χώρες θεωρείται ποινικό αδίκημα ακόμη και η ιστορική αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος και η υποστήριξη της αντίστασης κατά των δυνάμεων κατοχής στη Παλαιστίνη, το Ιράκ η το Αφγανιστάν, τότε αποτελεί και θράσος.

[1] Simon Tisdall κ.α., “America's Long War,” The Guardian (15/2/2006).

[2] Simon Tisdall, “Washington digs in for a 'long war,” The Guardian (7/2/2006).

[3] Robert Fisk, “Don’t be fooled, this isn’t an issue of Islam versus secularism,” The Independent (4/2/2006).

[4] Kiku Day, “Denmark's new values,” The Guardian (15/2/2006).